Birarê minê ‘ezîzî, siddiqî!
Tersêko ke nişka ameyo ruhê mi ez ey beyan kena.
Mi hîs kerd û fehm kerd ke ehlê dalalet semedo ke nêeşkenî vera şîmşîrê elmasin ê Rîsaleya Nurî bêrî, miyanê şagirdanê ey de, muxalefetê meşrebî yanxo hîssiyatanê înan ra damara zeîfe vînenî, pê îstîfadeyê cîhetê derdê maîşetî û ğefletê mewsimê wusarî ra, wazenî pêpaştdayîşo ke mabênê şagirdan de ro bixeripnî. Eman nêbo nêbo, zaf hayîdar bibînî, wa yew pênêkerdiş û ciyayiye nêkewo mabênê şima. Însan şaşiyan ra xalî niyo, feqet, berê tewbeyî akerde yo.
Gama nefis û şeytan şima vera birarê şima sewkê îtîrazî û rexneyê heqdarî bikero, vajinî ke: “Neke wina huqûqê xoyê qijkekî, belkî ma mukellef î ke ganî xo û heysiyetê xo û seadetê xoyê dinyayî tesanud rê feda bikerî,ke rabitayo tewr qewetin ê Rîsaleya Nurî yo. Ridê netîceyo ke ma tira gênî, aîdê dinya û enaniyetî heme çî fedakerdiş, wazîfeyê ma yo.” Wina vajinî û nefsê xo huş bikerîn. Eke medarê pêkewtişî yew mesela bibo, mişewre bikirîn. Zaf teng metepîşîn; her kes yew meşreb de nêbeno. Nika pê peygoşkerdiş reyra yewbînan ra niyadayîş lazim o.
Ma biraranê xoyê pêronan rê yew bi yew selam kenîme.
(Lahîkaya Kastamonî ra)
Seîdê Nursî