بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
İmam-ı Ali (1) (radıyallahü anh) Celcelutiye'sinde (2) pek kuvvetli ve sarahate yakın bir tarzda Risale-i Nur’dan ve ehemmiyetli risalelerinden aynı numara ile haber verdiğini “Yirmi Sekizinci Lem’a” ile “Sekizinci Şua” tam ispat etmişler ve İmam-ı Ali (radıyallahü anh) Risale-i Nur’un en son risalesini, Celcelutiye’de
وَ اسْمُ عَصَا مُوسٰى بِهِ الظُّلْمَةُ انْجَلَتْ
fıkrasıyla haber veriyor. Biz, bir iki sene evvel, Ayetü’l-Kübra’yı en son zannetmiştik. Halbuki şimdi, altmış dörtte (miladî 1944), telifçe Risale-i Nur’un tamam olması ve bu cümle-i Aleviyenin mealini, yani, karanlığı dağıtacak, asâ-yı Musa (a.s.) gibi ışık verecek, sihirleri iptal edecek bir risaleden haber vermesi ve bu mecmuanın “Meyve” kısmı bir müdafaa hükmüne geçip başımıza çöken dehşetli, zulümlü zulmetleri dağıttığı gibi, “Hüccetler” kısmı da Nurlara karşı cephe alan felsefe karanlıklarını izale edip, Ankara ehl-i vukufunu teslime ve takdire mecbur etmesi ve istikbaldeki zulmetleri izale edeceğine çok emareler bulunması ve asâ-yı Musa (a.s.) gibi bir taşta on iki çeşme akıtmasına ve on bir mucizeye medar olmasına mukabil ve müşabih bu son mecmua dahi, “Meyve”, on bir mesele-i nuraniyesi ve “Hüccetüllahi’l-Bâliğa” kısmı on bir hüccet-i katıası bulunması cihetinde bize kanaat verdi ki, İmam-ı Ali (radıyallahü anh), o fıkra ile, doğrudan doğruya bu Asâ-yı Musa (a.s.) ismindeki mecmuaya bakar ve ondan tahsinkârane haber veriyor.
Said Nursî
