başlarında, gayet kuvvetli âyat-ı haşriyedir. Sarihan ve işareten binler âyatıyla aynı hakikati haber verir, isbat eder, gösterir. Mesela,

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ

۞ يَٓا اَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ اِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظٖيمٌ

۞ اِذَا زُلْزِلَتِ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا

۞ اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ

۞ اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ

۞ عَمَّ يَتَسَٓاءَلُونَ

۞ هَلْ اَتٰيكَ حَدٖيثُ الْغَاشِيَةِ

gibi otuz-kırk surelerin başlarında, bütün kat’iyetiyle, hakikat-i haşriyeyi kâinatın en ehemmiyetli ve vacib bir hakikati olduğunu göstermekle beraber, sair ayetler dahi o hakikatin çeşit çeşit delillerini beyan edip ikna eder.

   Acaba, bir tek ayetin bir tek işareti, gözümüz önünde, ulûm-u İslâmiyede müteaddit ilmî, kevnî hakikatleri meyve veren bir kitabın binler böyle şehadetleriyle ve davaları ile güneş gibi zuhur eden iman-ı haşrî hakikatsiz olması, güneşin inkârı, belki kâinatın ademi gibi hiçbir cihet-i imkânı var mı? Ve yüz derece muhal ve bâtıl olmaz mı?

   Acaba, bir sultanın, bir tek işareti yalan olmamak için, bazen bir ordu hareket edip çarpıştığı halde, o pek ciddi ve izzetli sultanın binler sözleri ve vaadleri ve tehditlerini yalan çıkarmak, hiçbir cihette kabil midir? Ve hakikatsiz olmak, mümkün müdür?

   Acaba, on üç asırda, fasılasız olarak, hadsiz ruhlara, akıllara, kalblere, nefislere hak ve hakikat dairesinde hükmeden, terbiye eden, idare eden bu manevi sultan-ı zîşanın bir tek işareti, böyle bir hakikati isbat etmeye kâfi iken, binler tasrihat ile bu hakikat-i haşriyeyi gösterip isbat ettikten sonra, o hakikati tanımayan bir echel ahmak için, Cehennem azabı lâzım gelmez mi ve ayn-ı adalet olmaz mı?

   Hem, birer zamana ve birer devre hükmeden bütün semavî suhufları ve mukaddes kitapları dahi, bütün istikbale ve umum zamanlara hükümran olan Kur’an’ın tafsilatla, izahatla, tekrar ile beyan ve isbat ettiği hakikat-i haşriyeyi