Ha yo, dermanê na xeta û na darbe û na nêwaşiya xidare no yo ke; Rizaya Homay Tealayî, ne bi zafbiyayîşê şagirdan û ne bi serfîraziya vêşî tenya, pê îxlasî qezenç beno. Çunke ê, semedo ke aîdê wezîfeyê îlahî yî, nînî waştiş, belkî gegane yenî dayîş. Belê, gegane, yew qale tenya, bena sebebê xelasî û medarê rizayî. Ganî muhîmiya zafbiyayîşî hende nêgêriyo verê çiman. Çunke gilingan îrşadê tek yew merdimî, sey îrşadê hezar merdiman beno sebebê rizaya îlahî.

   Hem îxlas û heqperestiye zî manaya xo; kotî ra û kamî ra yeno wa bêro terefdarê îstîfadeyê muslumanan biyayîş o. Nêkela, “Wa mi ra ders bigîrî û sewab biresnî mi” wina fikiriyayîş, zexeliya  nefs û enaniyetî ya.

   Ey sewab de xirsdar û amelê uxrewî de bêqenaet însan! Tay pêxamberî ameyî ke xeyrî çend tenan tabîiyê înan çin biy, hewna zî ucreto bêpeynî ê wezîfeyo bimbarek ê pêxamberiye girotî.