(Şu fıkra Husrev’in mektubundandır)

   Sevgili ve muhterem Üstadım,

   Sözlerinizin (yani Risalelerinizin) her biri birer derya-yı azimdir. Sözlerinizden pek çok feyz alıyorum. O kadar ki, okudukça tekrar etmeyi istiyorum. Ve tekrarında duyduğum ilâhî bir zevki tarif edemeyeceğim. Bugün Sözlerinizden değil hepsini, bir tanesini alan insaf ile okursa, hakkı teslime ve münkir ise gittiği yolu terke, fasık ise tevbeye mecbur olacağına kat’iyen ümidvarım.

Husrev

***

    (Nur Risalelerine çok müştak ve onların mütalâa-

sından intibaha gelen bir doktora yazılan mektuptur)

   Merhaba, ey kendi hastalığını teşhis edebilen bahtiyar doktor, samimi ve aziz dostum,

   Senin hararetli mektubunun gösterdiği intibah-ı ruhî şayan-ı tebriktir.

   Biliniz ki, mevcudat içinde en kıymettar, hayattır ve vazifeler içinde en kıymettar, hayata hizmettir ve hidemat-ı hayatiye içinde en kıymettar, hayat-ı faniyenin hayat-ı bakiyeye inkılâb etmesi için sa’yetmektir. Şu hayatın bütün kıymeti ve ehemmiyeti ise, hayat-ı bakiyeye çekirdek ve mebde ve menşe cihetindedir. Yoksa hayat-ı ebediyeyi zehirleyecek ve bozacak bir tarzda şu hayat-ı faniyeye hasr-ı nazar etmek; âni bir şimşeği, sermedî bir güneşe tercih etmek gibi bir divaneliktir. Hakikat nazarında herkesten ziyade hasta olan maddî ve gafil doktorlar eğer eczahane-i kudsiye-i Kur’aniyeden tiryak-misâl imanî ilâçları alabilseler, hem kendi hastalıklarını, hem beşeriyetin yaralarını tedavi ederler. İnşaallah, senin şu intibahın senin yarana bir merhem olacağı gibi, seni dahi doktorların marazına bir ilâç yapar.

   Hem bilirsin; meyus ve ümitsiz bir hastaya manevî bir teselli, bazen bin ilâçtan daha ziyade nâfidir. Halbuki tabiat bataklığında boğulmuş bir tabib, o bîçare marizin elîm ye’sine bir zulmet daha katar. İnşaallah, bu intibahın, seni öyle bîçarelere medar-ı teselli eder ve nurlu bir tabib yapar.

   Hem bilirsin ki, ömür kısadır, lüzumlu işler pek çoktur. Acaba benim gibi sen dahi kafanı teftiş etsen, malumatın içinde ne kadar lüzumsuz, faidesiz, ehemmiyetsiz,