veyahut   وَاِنْ مِتُّ عَطْشًا فَلَا نَزَلَ الْقَطْرُ   olan kelime-i humka ve seciye-i avrâ himmetimizin elini tutmuş, rehberlik ediyor.

   İşte en iyi haslet ki, dinimizin muktezasıdır. Biz ruhumuzla, canımızla, vicdanımızla, fikrimizle ve bütün kuvvetimizle demeliyiz ki: “Biz ölsek, milletimiz olan İslâmiyet hayydır, ilelebed bakidir. Milletim sağ olsun, sevab-ı uhrevî bana kâfidir. Milletin hayatındaki hayat-ı maneviyem, beni yaşattırır, âlem-i ulvîde beni mütelezziz eder.  وَالْمَوْتُ يَوْمُ نَوْرُوزِنَا   deyip, Nurun ve hamiyetin nurlu rehberlerini kendimize rehber etmeliyiz.

.......................

   S- Her şeyden evvel bize lâzım olan nedir?

   C- Doğruluk.

   S- Daha?

   C- Yalan söylememek.

   S- Sonra?

   C- ^(Haşiye)  Sıdk, sadakat, ihlâs, sebat, tesanüddür.

   S- Yalnız...?

   C- Evet.

   S- Neden?

   C- Küfür yalandır, iman sıdktır. Şu bürhan kâfi değil midir ki; hayatımızın bekası, imanın ve sıdkın ve tesanüdün devamıyladır.

   S- Evvel rüesamız ıslah olunmalı?

   C- Evet; reisleriniz, malınızı ceplerine hapsettikleri gibi, akıllarınızı da ya ceplerine almışlar veya dimağınızda hapsetmişler. Öyle ise, şimdi, onların yanındaki akıllarınızla konuşacağım:

   Eyyühe’r-ruûs ve’r-rüesa! Tekâsülî olan tevekkülden sakınınız! İşi birbirinize havale etmeyiniz! Elinizdeki mal ve aklımızla bize hizmet ediniz. Çünkü, şu mesakîni istihdam ile ücretinizi almışsınız.

فَعَلَيْكُمْ بِالتَّدَارُكِ لِمَا ضَيَّعْتُمْ فِى الصَّيْفِ