Yaşasın mevt!.. Zalimler için de yaşasın cehennem!... Ben zaten bir zemin istiyordum ki, efkârımı onda beyan edeyim. Şimdi Divan-ı Harb iyi bir zemin oldu.              ......................

   Bidayetlerde herkesten sual olunduğu gibi, bana da sual ettiler:

   — Sen de şeriatı istemişsin?

   Dedim:

   — Şeriatın bir hakikatine bin ruhum olsa feda etmeye hazırım; zira şeriat, adalet-i mahz ve fazilettir. Fakat, ihtilâlcilerin isteyişi gibi değil!

   Hem de dediler:

   — İttihad-ı Muhammediyeye dahil misin?

   Dedim:

   — Maaliftihar... En küçük efradındanım; fakat benim tarif ettiğim vechile... Ve o ittihaddan olmayan kimdir, bana gösteriniz?..

   İşte, o nutku şimdi neşrediyorum; tâ ki meşrutiyeti lekeden ve ehl-i şeriatı meyusiyetten ve ehl-i asrı tarih nazarında cehl ve cünundan ve hakikati evham ve şükûktan kurtarayım. İşte başlıyorum:

   Dedim:

   Ey zabitler! Hapsimi iktiza eden cinayetlerin icmâli:

اِذًا مَحَاسِنِى اللَّاتٖى اَدِلُّ بِهَا * كَانَتْ ذُنُوبٖى فَقُلْ لٖى كَيْفَ اَعْتَذِرُ

   Yani, "medar-ı iftiharım olan mehasinim, şimdi günah sayılıyor! Artık nasıl itizar edeyim, mütehayyirim!"

   Mukaddime olarak söylüyorum: Mert olan, cinayete tenezzül etmez. Şayet isnad olunsa, cezadan korkmaz. Hem de, haksız yere idam olunsam, iki şehid sevabını kazanırım. Zira başka şehid yarı mükâfatını dünyada nam ve şöhretle mübadele eder. Şayet hapiste kalsam böyle hürriyeti lâfızdan ibaret bulunan gaddar bir hükûmetin en rahat mevkii hapishane olsa gerektir. Mazlumiyetle ölmek, zalimiyetle yaşamaktan daha hayırlıdır.

   Bunu da derim ki: Bazı kabahatli adam; kabahatini setr için, başkasını jurnal veya buranın hâli gibi müdahene eder.