وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ           بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Bu defa Sabri ve Hafız Ali’nin mektupları, Risale-i Nur’un fevkalâde bir kerametini ve harika kuvvetini gösteriyor. Medrese-i Nuriyenin çalışkan ve gayyûr talebeleri birkaç gün zarfında, Hafız Mehmed’in zayi olan kitaplarına mukabil umumunun yazılmasını ve ona verilmesini taahhüt edinmelerine, bu havalideki şakirdleri fevkalâde mesrur eyledi. Hafız Ali’nin tahkikatına gelenlerin, “Mağazalarda kâğıt kalmadı. Risale-i Nur şakirdleri kağıdı bitirdiler” diye demeleri ve Mehmed Zühtü’nün kitapları kendine iade edilmeleri, Risale-i Nur şakirdlerini müftehirane teşci ve teşvik eden bir hadisedir. Sabri mektubunda, “İki üç senedir Risale-i Nur, telif cihetinde tevakkuf devresini geçiriyor” diye hikmetini soruyor. Bunun cevabı uzundur. Hem telif, ihtiyarımız dairesinde değil. Hem, Risale-i Nur şakirdlerinin teliften hisseleri kalmak için, bazı ehemmiyetli esbab ve arızalar mani oldu.

   Burada başta Âsiye olarak Ulviye, Lütfiye gibi çok çalışkan hanım şakirdler, Medrese-i Nuriyedeki hemşirelerine ve selâm gönderen Sabri’nin refikasına, hem kardeşlerine arz-ı hürmet ve selâm ve dua ederler.

   Umum kardeşlerimize birer birer selâm ve dua ederiz.

Kardeşiniz

Said Nursî

***

         وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ          بِاسْمِهِ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Kahraman Tahirî’nin ve Kâtib Osman’ın mektupları hakikaten benim için bir ilâç hükmüne geçti. Yarım maddî, yarım manevî endişe hastalığına