Yekûnü, 1357 olur. ^{(Haşiye 1)   (Haşiye 2) (Haşiye 3) (Haşiye 4) (Haşiye 5)}

   Otuz birinci ayetin birinci mukaddimesi olan  وَاِنْ كُنْتُمْ مَرْضٰى    cümlesinden  كُنْتُمْ مَرْضٰى   bin beş yüz küsur olan makam-ı cifrîsiyle; ehl-i dalâlet tarafından aşılanan manevî hastalıkların kısm-ı âzamı, Risaleti’n-Nur’un Kur’anî ilaçlarıyla izale edilebilir diye işaret etmekle beraber, maatteessüf ikiyüz seneye kadar dünyanın ömrü baki kalmışsa, bir fırka-i dâllede manevî hastalıkların devam edeceğine ima ediyor.

     فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا   cümlesinin mana-yı işarîsinde, ikinci emarenin birinci noktasında ( س )  harfi  ( ص )  harfinin altında gizlenmesi ve ( ص ) görünmesinin iki remzi var:

   Birisi: Said, toprak gibi mahviyet ve terk-i enaniyet ve tevazu-u mutlakta bulunması şarttır, tâ ki Risaleti’n-Nur’u  bulandırmasın, tesirini kırmasın.

   İkincisi: Şimdiki bataklığa ve manevî tauna sukutun sebebi ise; terakki fikrinden neşet ettiği cihetle, onların hatalarını gösterip; suûd ve terakki, müslüman için ancak İslâmiyette ve imanlı olmakta olduğuna işaret etmektir.