Şöyle ki: Ben sevmediğim için siyah bir mürekkebi kısmen döktüm. Birden mütebakisi, çok beğendiğim güzel bir kırmızıya tahavvül etti. Risale-i Nur kâtiblerini şevklendirdi, gözümüze silsile-i kerametin bir ucunu ve tereşşuhunu gösterdi.

Said Nursî

۞۞۞

   Bugünlerde manevî bir muhaverede bir sual ve cevabı dinledim.

Size bir kısa hülâsasını beyan edeyim:

      Biri dedi: Risale-i Nur’un iman ve tevhid için büyük tahşidatları ve külli techizatları gittikçe çoğalıyor ve en muannid bir dinsizi susturmak için yüzde birisi kâfi iken, neden bu derece hararetle daha yeni tahşidat yapıyor?

      Ona cevaben dediler:  Risale-i Nur, yalnız bir cüz’i tahribatı ve bir küçük haneyi tamir etmiyor; belki külli bir tahribatı ve İslâmiyeti içine alan ve dağlar büyüklüğünde taşları bulunan bir muhit kal’ayı tamir ediyor. Ve yalnız hususi bir kalbi ve has bir vicdanı ıslâha çalışmıyor; belki bin seneden beri tedarük ve teraküm edilen müfsit âletlerle dehşetli rahnelenen kalb-i umumîyi ve efkâr-ı ammeyi ve umumun ve bahusus avam-ı mü’minînin istinadgâhları olan İslami esaslar ve cereyanlar ve şeairler kırılmasıyla bozulmaya yüz tutan vicdan-ı umumîyi, Kur’an’ın i’cazıyla ve geniş yaralarını, Kur’an’ın ve imanın ilâçlarıyla tedavi etmeye çalışıyor.

     Elbette böyle külli ve dehşetli rahnelere ve yaralara, hakkalyakîn derecesinde ve dağlar kuvvetinde hüccetler, cihazlar ve bin tiryak hasiyetinde mücerreb ilaçlar ve hadsiz edviyeler bulunmak gerektir ki; bu zamanda Kur’an-ı Mucizü’l-Beyanın i’caz-ı manevisinden çıkan Risale-i Nur, o vazifeyi görmekle beraber, imanın hadsiz mertebelerinde terakkiyat ve inkişafata medardır diyerek uzun bir mükâleme cereyan etti. Ben de tamamen işittim, hadsiz şükrettim.

   Bu Hâdise Münasebetiyle, Yine Bu Günlerde Hatırıma Gelen Bir Vakıayı Beyan Ediyorum:

    Ben namaz tesbihatının ahirinde otuz üç defa kelime-i tevhid zikrederken birden kalbime geldi ki: Hadis-i Şerifte, “Bazen bir saat tefekkür,