cüzlerinin telifi hengâmı ve tekemmül zamanı olan bin üç yüz kırk dokuz tarihine tam tamına tevafukla işaret eder.

   Hem   اَلْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَةٍ اَلزُّجَاجَةُ كَاَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّىٌّ  cümlesi bin üç yüz kırk beş ederek, Resaili’n-Nur’un intişarı ve iştiharı ve parlaması tarihine tam tamına tevafuk eder. Çünkü şeddeli ( ر )  iki ( ر ), şeddeli ( ن ) iki ( ن ), şeddeli ( ز ) aslı itibariyle bir ( ل ) bir ( ز ) ve birinci  زُجَاجَة  vakıf cihetiyle ( ه ) ikinci vakıf olmadığından ( ت ) sayılır. Eğer şeddeli ( ز ) iki ( ز ) sayılsa o vakit bin üç yüz yirmi iki eder ki, yine Risale-i Nur müellifi, mukaddemat-ı Nuriyeye başladığı aynı tarihe tam tamına tevafuk eder.

     Hem  مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ  cümlesi; tâ-i evvel ( ت ), ikinci ( ت ) ise, vakıf yeri olduğundan ( ه ) olmak ve  شَجَرَةٍ  ’deki tenvin ( ن ) sayılmak cihetiyle bin üç yüz on bir eder ki, o tarihte Resaili’n-Nur müellifi Risaletü’n-Nur’un mübarek şecere-i kudsiyesi olan Kur’an’ın basamakları olan ulûm-u Arabiyeyi tedrise başladığı aynı tarihe tam tamına tevafuk ederek remzen bakar.

    İşte bu kadar manidar ve müteaddit tevafukat-ı Kur’aniyenin ittifakı yalnız bir emare, bir işaret değil, belki kuvvetli bir delâlettir. Belki elektrik ile beraber Resaili’n-Nur’a münasebet-i maneviyesiyle bir tasrihdir. Bu ayetin münasebet-i maneviyesinin letafetlerinden bir letafeti şudur ki: İhbar-ı gayb nev’inden mucizane hem elektriğe, hem Risale-i Nur’a işaret ettiği gibi, ikisinin zuhurlarına ve zaman-ı zuhurlarından sonraki tekemmül zamanlarına ve hilâf-ı adet vaziyetlerini çok güzel gösteriyor.

     Mesela  زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَ لَا غَرْبِيَّةٍ  cümlesi der: “Nasıl ki elektriğin kıymettar metaı, ne şarktan, ne de garptan celbedilmiş bir mal değildir. Belki yukarıda, cevv-i havada rahmet hazinesinden, semavat tarafından iniyor. Her yerin malıdır. Başka yerden aramağa lüzum yoktur” der. Öyle de manevî bir elektrik olan Resaili’n-Nur dahi ne şarkın malûmatından, ulûmundan; ve ne de garbın