İsm-i âzam bahsinde diyor:

فَكُلُّ مَنْ لاَحَتْ لَهُ السَّعَادَةُ   *  كَانَ لَهُ فِى الْجِيدِ كَالْقِلاَدَةِ

   Yani, “Kim inayete ve saadete mazhar ise, o ahirzaman fitnelerinden bu altı ismi verdiğim ders tarzında vird edenler mahfuz kalır.” Hz. Ali (r.a.), hurûf-u ecnebiyi İslâmlar içinde cebren kabul ettirmek hadisesi ile ulemaü’s-sû’un bid’alara yardımlarından teessüfle bahsedip bu iki hadise ortasında irşadkârane bazılarından bahsediyor ki, o Sekine olan ism-i âzamla ecnebî hurûfuna karşı mukabele ediyor. Hem ulemaü’s-sû’a muhalefet ediyor. İşte bu zamanda o adamlar, Risale-i Nur şakirdleri ve naşirleri oldukları şüphesizdir. Çünkü onlardır ki, hatt-ı Kur’an’ı muhafaza ediyorlar ve bid’akâr bir kısım ulemalara karşı da mukavemet ediyorlar. Evet biz Hocamızdan anlamışız ki, on üç sene evvel Hz. Ali’nin (r.a.) bu kasidesinin sırrını bilmeden, yedi sene evvel bu altı ismi İmam-ı Gazalî’den ders alarak kendine daima vird etmiş. Hem bütün evradları tebeddül ve tahavvül ettiği halde, bu Sekine tabir edilen altı isme Hz. Ali (r.a.)’ın verdiği ders tarzında mütemadiyen terketmeden devam etmiş. Bu tarzda devam edenleri işitmemişiz. Hem hilaf-ı âdet bir tarzda yirmi sene zarfında yirmi fitne-i azimeye düştüğü gibi ve tesirli bir surette hayat-ı içtimaiye-i İslâmiyeye karıştığı halde harika bir mahfuziyet altında olduğunu gözümüzle gördüğümüzden, Hz. Ali’nin (r.a.) ahirzamandaki hitap ettiği dostları içinde bilhassa ona rû-yi iltifatı olduğunu hissediyoruz. Hem   لاَحَتْ لَهُ السَّعَادَةُ   lâfzıyla yani, “Said olduğunu ve ulema bahsine muttasıl birisinin inayete mazhar olduğunu ve   يَا مُدْرِكًا لِذٰلِكَ الزَّمَانِ   fıkrası hesab-ı ebcedle on üçüncü asrı gösterip o asırda dünyaya gelen ulemadan Said isminde birisine lâtifane bir ima bu emareyi ziynetlendiriyor. ^(Haşiye)

   Dördüncü Emare: Hz. Gavs-ı Geylânî fitne-i ahirzamanda sünnet-i seniyyeyi ve esrar-ı Kur’aniyeyi muhafazaya ve neşre çalışan bir müridine