ÜÇÜNCÜ EMARE: Bu üç güz mevsimidir. Aynı zamanda medar-ı teselli üç kerameti gördük.

   Birincisi: Gavs-ı Âzam, 

     يَا مُرِيدِى كُنْ قَادِرِىَّ الْوَقْتِ لِلّٰهِ مُخْلِصًا تَعِيشُ سَعِيدًا   tabiri ile on beş emare-i kaviye ile bize baktığı ve teselli verdiği gibi,   فَقُلْ وَلاَ تَخَفْ   kelâmıyla da korkumuzu izale etmiş. 

   İkinci güzde: Aynı mevsimde Hz. Ali (r.a.) aynen o kudsî hafidinin başı üstünde bize bakıp korkulu, meyusiyetli vaziyetimizden ve yakında başımıza gelecek musibete karşı tahaffüz için ism-i âzamı ders verip   يَا مُدْرِكًا لِذٰلِكَ الزَّمَانِ   tabiriyle beş kuvvetli deliller ile o umumî hitaptan bize hususî baktığını gördük.

   Üçüncü güzde: Bizi ikaz ettiği musibet başımıza geldiği ve hapse düştüğümüz ve bütün ruhumla ünsiyet ettiğim arkadaşlarımın müfarakat zamanında yine,   فَيَا حَامِلَ اْلاِسْمِ الَّذِى جَلَّ قَدْرُهُ   diye kerametkârane bize teselli ve korkumuzu izale eder bir tarzda beyanatını gördük.

   Lâtif bir tevafuktandır ki, üç güz mevsiminde aynı zamanda Sekizinci ve On Sekizinci ve Yirmi Sekizinci Lem’alar bu üç keramat-ı azimeye dair olduğundan, ihtiyarımız olmadan on’ar fasıla ile sekiz, on sekiz, yirmi sekize tevafuk ediyor. Bu altı satırda yedi def’a Hz. İmam-ı Ali (r.a.)   لاَ تَخْشَ   diyerek bin üç yüz otuz yedi (1337)’den sonraki seneler, korkulu seneler olduğundan en ziyade Kur’an hesabına perişaniyet ve havfa düşmüş olanları teselli ve teşci’ etmesi bu umumî hitapta her bir seneye bir   لاَ تَخْشَ   kelimesiyle bakıp kırk ikiye ve daha sonrasına kadar, Risale-i Nur’un mebde-i intişarı ve telifi ve bu fakir arkadaşlarımla beraber zamanın en dehşetli darbesine maruz olduğumuzdan bu umumî hitapta bize hususî baktığına kuvvetli bir emaredir. Eğer   لاَ تَخْشَ   manasında bulunan