Çünkü edebiyat satılmıyor, Kur’an’dan nurlar gösteriliyor. Bu fakir kardeşiniz bu Sözler’i okuduğum zaman Üstadımı temsil eder bir hâl alıyorum. Tabiratınızla, şivenizle okumak bana o kadar zevkli, lezzetli geliyor ki, tarif edemem. Onun için bir harfe dokunmayı azim bir günah işliyorum telâkki ediyorum. Bazen verdiğiniz selahiyetin manevî kuvvetiyle namınıza olarak bir harfin yerini değiştiriyor veya kaldırabiliyorum. İşte bendeki telâkki ve tesir bu mahiyettedir. Bu mektubu müsvedde ettiğim vakit tam bu anda müezzin minarede “Allahu Ekber” demişti. Ben de “Allahu Ekber (celle celâlühü)” ile mukabele etmiş idim. Bu hâl işteki kudsiyete açık bir işaret değil mi?

   Dördüncü Hususi Mesele; Eski Said lisaniyle de olsa ne kadar muvafık istimal-i silâh ediyorsunuz, barekâllah. Manevî taşlarınız   وَمَا رَمَيْتَ اِذْ رَمَيْتَ وَلٰكِنَّ اللّٰهَ رَمٰى    ayet-i kerimesinde işaret buyurulduğu üzere hedeflerini bulduğuna kaniim. Allah böylelerinin şerlerini kudret kılıncı ile kessin. Böyle hain ve zalimleri Kahhar ismine tevdi ederiz. Hizmette füturum yok, fakat mânilerin hadd ü payanı yok. Fakat dünyayı sırtıma yükleseler, her tarafımı ateşle sarsalar bu ulvî düşünceme mâni olamazlar. Amma buna gönül razı değil, çok şeyler arzu ediyor. Ne çare, nefs ve cin ve ins şeytanları müthiş topuzlarla karşıma dikildiklerinden ister istemez mücadeleye mecburum, hakiki hizmetten geri kalıyorum. Buna ne kadar müteessif olsam azdır.

وَاٰخِرُ دَعْوٰيهُمْ اَنِ الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

Hulûsi

*

(Hulûsi Bey’in fıkrası.)

   Yirmi Beşinci Söz, i’caz-ı Kur’an’ı çok parlak bir tarzda isbat eden, ehl-i Kur’an’a mesned, melce ve mahzen-i esrar; ve güruh-u isyan ve tuğyan ve küfrana bütün levazımat-ı harbiyeyi câmi, mühlik ve silâhhane; yıkılmaz, aşılmaz geçilmez bir sur; burç ve barûsu muhkem, mahuf ve müdhiş bir