hayat bahşına vesilesiniz. O hayatı ihsan edene ve vesile olan uğruna, o hayatı ifna etmemek ^(Haşiye)  kâr-ı akıl değildir.

   Hem bir hasta, ameliyata muhtaç olduğunu bilmelidir. Ve hastasını gece gündüz tedavi altında bulunduran eczacıya karşı yüzbinlerle teşekkür ve o eczacıya eczahaneyi teslim eden Hakîm-i pür-kemal, Kadîr-i bîmisal Hazretlerine nihayetsiz hamd ve şükre borçluyuz. Ve bu borcumu ifa edemediğimden pek mükedderim. Allahu Tealâ sizden ebeden razı olsun.

Hafız Ali (r.h.)

*

   Eyyühe’l-Üstadü’l-muhterem,

   Yirmi Dokuzuncu Mektubun Üçüncü Kısmının Dokuzuncu Meselesinde emir buyurulan hizmet-i Kur’an’dan fakirin hissesine iki erkek ve bir kız çocuğu da düşmüş imiş... Aynı emri alıp gelirken düşünüyordum; acaba, akraba-i taallûkatımda çocuklar var, hangisini intihab edeyim? Benim bu düşünceme manen denilmiş ki: “Hay Ali! Kendi reyine muhtar değilsin. Onun intihabı başka kapıya aittir.” Üç gün sonra Yaşar ve Necati isminde iki çocuk, bana hem refik, hem ders arkadaşı ve bir derece onlara kalfa olarak tayin edildim... Çocuklar hurufatı tam bilmedikleri için bazen yazı ile, bazen kitabtan gösteriyordum. Bir ay sonra Kur’an okumaya başladılar. Beşinci ay içinde   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبّٖى   hatme muvaffak oldular.

   Mübarek Üstadım, bu hususu çok düşünüyordum ki; lâakal bir iki senede Kur’an okumağa liyakat kesbedilirken me’mulün hilâfında meydana gelen emr-i azim kimseye verilmez. Ancak ve ancak i’caz-ı Kur’an’ın o büyük denizinin reşhasıdır ve iki cihan fahri, Nebiyy-i ahirzaman Peygamberimiz Muhammed Mustafa aleyhissalâtü vesselâmın himmet-i maneviyeleriyle o i’cazın izhar ve intişarına memur edilen Üstadımın duası gibi çok büyük kuvvetlerle hasıl olduğuna, ben değil bu hâle şahid, karyemizin ekserisi iman edip, tasdik ediyorlar. Bütün köy ehl-i imanı namına bu emr-i hayra vesile olan Üstadımıza, –Lâ yuad velâ yuhsâ– teşekkürlerle “Cenab-ı Hak sizlerden ebeden razı olsun.” duasını âciz lisanımla daima söylüyorum.