yâdedileceğinize ^(Haşiye)  ve namınızın dünya ve ukbada ihtiramla taşınacağına ve risalelerinizin pek büyük hahişle revaçta olacağına kaviyyen ümidvarım.

   Evet, nasıl sözlerim haksız olsun ki, en tehlikeli anlarda bile, hakkı söylemekde susmayan ve pek âlî ruhu taşıyan ve talebelerine her an teselli nurlarını dağıtan, Kur’an-ı Kerim’in bugünkü dellâl-ı muhteremi olan Üstadım! Sizin din-i mübîn-i İslâma olan merbutiyetinize ve o büyük muhabbetinize ve o yüksek sa’yinize mükâfat olarak defter-i hasenatınıza Cenab-ı Vacibü’l-Vücud Hazretleri lâ yuad velâ yuhsa ecirleri yazmasını rahmet-i ilâhiyeden niyaz ederim.

   Nasıl bu günkü beşeriyet size ve Risaleti’n-Nur’a medyun olmasın ki, semamızda dolaşan güneşin saçtığı ve her an ufulüyle bir başka âlemi gösteren nurları gibi değil, Kur’an’ın arş-ı âzamından gelen nurlarla ölmez, tükenmez, sermedî bir nuru, risalelerinizde gösteriyorsunuz.

   İşte o risaleler ki, her biri başlı başına menbaları ve mecraları ayrı ve fakat bir bahr-i muhit-i ummana dökülen nehirler gibidir. Sonsuz olan bu nehirlerin, hangisine varsa nasıl doyuncaya kadar su içmez? El ve yüzlerini temizlemek isteyenler, nasıl oluyor da, bu enhardan istifade etmez? Veyahut arazilerini iska için, cedveller yaparak hangi tarafa götürülse, azim cemaatler nasıl tefeyyüz etmez?

   Bu enharda öyle azim şifalar var ki, hastalar içse, her türlü devayı içinde bulurlar. Yaralılar içse, bin türlü yaralarına merhem bulurlar. İhtiyarlar içse, hayat-ı ebediyenin civanmerd gençlerinden olurlar. Tazeler içse, saadet-i dâreyni bir anda elde ederler.

   Risaleleri okuyanlar, sevgili Üstadım! Sizin ne büyük ve âlî bir kalbe malik bulunduğunuzu teslim için, bilmem tefekküre ihtiyaç var mı?

   Bunca zamandan beri “Kur’an-ı Azîmüşşan’ın dellâlıyım ve bu kudsî vazifemi hiçbir şeye değişmem” diye vaki olan ilânatınıza, bir kat daha kuvvet