intikamını alacaktır.” diyorsunuz. Bu hakikatler gösterilen dokuz-on delil ile isbat edildikten sonra, bu risale-i şerife ilân ediliyordu.

   Sevgili Üstadım, Hulûsi Bey’in bir fıkrasında söylediği gibi, ben de diyorum ki: Kur’an’ın feyziyle açtığınız bu cadde-i nuraniyede acz ve fakr kanatlarıyla tayran ederken, ne büyük harika kerametlerle karşılaşıyorsunuz. Ve ne azim hadisat-ı acibeye şahid oluyorsunuz. Kimbilir, daha neler göreceksiniz. Ve mazhar olduğunuz bu inayetlerden bizleri de hissedar ederek, vazifemizde her an gayret ve ciddiyet tavsiye ediyorsunuz.

   İşte Sevgili Üstadım, bu kadar ikram-ı ilâhî karışısında bir taraftan kulluk edemediğim için gözlerim yaşarıyor, kalbim ağlıyor. Diğer taraftan da barigâh-ı samediyete af olunmaklığım için yalvarırken, bîhad ve bîhesab minnet ve teşekkürlerimi takdim ediyorum. Ve Sevgili Üstadıma ve muhterem fedakâr kardeşlerime muvaffakiyet ve selâmetler ihsan edilmesi için duagû oluyorum kıymettar Üstadım efendim hazretleri.

Günahkâr talebeniz

Ahmed Husrev

*

(Ahmed Husrev’in fıkrasıdır.)

   Sevgili Üstadım

   Bu fakir talebenize teselli veren mektubunuzu aldım ve ba’de’t-takbil okudum. Ruhumda hasıl olan manevî yaraların ızdırabları ile çok müteellim olurdum. Her şeyden ziyade hürmet ettiğiniz ve ehemmiyeti dolayısıyla pek fazla itina ettiğiniz, şeair-i diniyemize ve sizi severek, hahişle, fîsebilillâh emirlerinize itaat ederek, size koşan talebelerinize sed çekmek suretiyle yapılan denaete ruhum sabredemiyordu. Bir an evvel Hâlikına ulaşmak isteyen ruhumda azim bir galeyan hissediyordum. Diğer taraftan sizden malumat alamadığım için ızdırapların altında fevkalhad eziliyordum. Zalimlerin kahrı için dergâh-ı ilâhiye iltica etmekle teselli bulmak isterken, işte bu mektublar kaza ve kadere razı olmak suretiyle teselli ihsan ediyordu. Ben de   سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا   diyerek kahr talebinde bulunmayı bırakıyorum.