Evet sevgili, kıymettar Üstadım! Bu nurlu misilsiz eserler, insanın şübehatını izale ettiğine ve şüpheleri davet edecek karanlık bir nokta bırakmadığına kat’î bir kanaatle iman ettiğim gibi, temas ettiğim kardeşlerimden ve mütalâasında bulunan zevattan kanaatımın umumen tasdik edildiğini işittiğim anlar her tarafımı meserret kapladığını hissediyorum.
Ey sevgili Üstadım, her hususta size yapılacak dua için kelimat bulamıyorum. Zat-ı Zülcemal, bu kadar güzelliklere, hazine-i rahmetinden binler güzellikleri size ihsan etmekle mukabele buyursun. Âmin..
Husrev
*
(Ahmed Husrev’in bir fıkrasıdır.)
Üstadım efendim,
Bir hafta evvel “Hikmetü’l-İstiaze” isimli risalenin bir kısmını ve birkaç gün evvel de diğer kısmıyla, Ondördüncü Lem’anın Birinci Makamını aldım. “Hikmetü’l-İstiaze”nin birinci kısmını müteaddid defalar kardeşlerimle okudum. Dedim:
Ey Sevgili Üstadım, bu kıymettar risale ile mücahid talebelerinize öyle güzel bir ilâç takdim ediyorsunuz ki, bu ilâçlarla manevî yaralarımızı o kadar güzel ve çabuk tedavi ediyorsunuz ki; o pek müdhiş yaralarımız bir anda iltiyam buluyor, ızdıraplarımız o anda zail oluyor; kalblerimiz serâpa sürur ile doluyor. Rabb-i Kerîmimize karşı taşımakta olduğumuz muhabbetimiz tezayüd ediyor. Ve Hâlik-ı Rahîme karşı olan âdabımıza bile halel gelmiyeceğini okudukça, vazifedeki şevk ve gayretimiz artıyor.
Evet aziz Üstadım! Ekser zamanlar ins ve cin şeytanlarının hücumlarından ve terbiye edemediğim asî nefsimden gelen bir takım havâtır-ı şeytanîden kurtulmak için, pek çok çabaladığım zamanlarım oluyordu. Kalb, bu gibi hâletten kurtulmak için inziva ararken, Nakşi kahramanlarının “Terk-i dünya, terk-i ukba, terk-i hesti, terk-i terk” (1) diye olan esasatı dimağıma ilişiyordu. Fakat bu söze cevap veren aziz Üstadımın beyanı arasında, “İnsan bir kalbden ibaret olsa idi bu söz doğru olabilirdi. Halbuki insanda kalbden başka akıl, ruh, sır, nefs gibi mevcut olan letaif ve hasseleri, kendilerine mahsus vezaife sevk ederek zengin bir dairede, kalbin kumandası altında
