Müsaadenizle sadede geliyorum:

   Otuzbirinci Mektubun Yedinci Lem’asına esas olan üç ayet-i celilenin tefsiri harika bir tarzdadır. Bilhassa İkinci Vechile Birinci Vechin ikinci ihbar-ı gaybî ciheti işitilmemiş bir surettedir. Bu Mektubun Üçüncü Lem’ası ki   كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلاَّ وَجْهَهُ لَهُ الْحُكْمُ وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ   ayetinin mealini ifade eden   يَا بَاق۪ى اَنْتَ الْبَاق۪ى *  يَا بَاق۪ى اَنْتَ الْبَاق۪ى cümlelerinin gösterdikleri iki hakikatten çok büyük feyiz aldım. Garibdir ki, bu mübarek eser   لَقَدْ صَدَقَ اللّٰهُ رَسُولَهُ الرُّءْيَا   ayet-i celilesiyle başlamakla, sanki bu fakirin gördüğü rüyaya bir işaret ediyor ve diyor ki: Senin rüyanda gördüğün kamer bu ayette bahs buyurulan rüyanın sahibi iki cihan fahri (sallâllahü tealâ aleyhi vesellem) Hazretlerinin bir parmak işaretiyle ve izn-i Hakla inşikak etmiştir. Şems onun hatırı için, On Dokuzuncu Mektubda beyan buyurulduğu üzere, bir saat hareketsiz görünmüşdür, gibi mucizatını hatırlatarak: “Ey gafil, ittiba-ı sünnet et.” diyor. Bu rüyayı nakleden mektubunda, Otuzbirinci Mektubun Birinci ve İkinci Lem’alarıyla, Yirmi Dokuzuncu Mektubun Birinci Remzinin Birinci Makamından gelen feyiz neticesi, ihtiyarsız yaptığım tabirin sonunda yazmış olduğum   كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلاَّ وَجْهَهُ   ayet-i celilesinin bir nev’i i’cazlı tefsirini beyan buyurmakla, mektubuma gayet lâtif ve çok muhteşem bir cevap verilmiş oluyor. Otuzbirinci Mektubun Dördüncü Lem’asının Birinci Makamı “Minhacü’s-Sünne” denmeğe hakikaten lâyıktır.

   Birinci Nükte: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın, ümmetine şefkatinin derecesini ve bihakkın Şefiu’l-müznibîn olduğunu göstermekle beraber, Süleyman Efendi merhumun Mevlid-i şerifindeki:

   Tıfl iken ol diler idi ümmetin,

   Sen kocaldın terkedersin sünnetin.