Hem o havalide sabıkan müthiş ameliyat ve icraat olduğundan, o muhitte bir ürkeklik hasıl olup, senin kalbindeki gayet kuvvetli bir metanet olmasaydı, o Nurlar orada hiç ışıklandırmayacaktı, fakat orada az hizmet de çoktur, kıymettardır.

   Saniyen: (Bu kısım Mektubat’ın 371-372. sahifesinde bulunan “Saniyen” kısmının sonuna ektir.) 

    رَبِّ الْعَالَمِينَ   tabirinden sonra  رَبُّ السَّمٰوَاتِ وَاْلاَرْضِ   zikri, icmalden tafsile geçmektir. Nasıl ki, memleket-i İslâmiye hâkimi tabirinden sonra, Anadolu, Asya ve Afrika hâkimi tabiri haşmet-i saltanatı mufassalan gösterir. Öyle de rububiyet-i mutlakadan sonra, haşmet-i rububiyeti mufassalan gösterir. Her ne ise, şimdilik sualine tam cevap veremiyorum. Ona bedel Kur’an i’cazına ait iki küçük nükteyi söyleyeceğim.

   Sen şu iki nükteyi On Dokuzuncu Mektubun beşinci cüz’ünün On Sekizinci İşaretinin birinci nüktesinin ahirine haşiye olarak ilâve ediniz.

   İşte Birinci Nükte: (Mektubat’ın 216. sahifesindeki Haşiye 2, şu kısım ona ektir.)

   Şu üç hakikata mukabil, gelecek hangi hakikat var, kimin haddine düşmüş ki, bunları taklid etsin. Evet nasıl ki, bu tarz-ı ifade sun’i olamaz, öyle de taklid edilmez. Evet kimin haddine düşmüş ki, hadsiz derece haddinden tecavüz edip, Hâlik-ı kâinatı bu surette konuştursun.

   İkinci Nükte: Kur’an-ı Hakîmin umum sahifeleri ahirinde ayetler tamam oluyor, güzel bir kafiye ile nihayetleri hitam bulması hem lâfz-ı  اَللّٰه  yaprağın iki sahifesinde veya karşı karşıya iki sahifesinde veya yakın sahifelerde ekseriya ya muvafakat-ı adediye veya münasebet-i adediye bulunması, bir emare-i i’cazdır. Ve bunun sırrı şudur ki, âyatın en büyüğü olan müdayene ayeti, sahifeleri için ve Sure-i İhlâs ve Kevser satırları için, bir vahid-i kıyasî ittihaz edildiğinden, Kur’an-ı Hakîmin bu güzel meziyeti ve i’caz alâmeti görülmektedir. Demek bu hüner Kur’an’ındır. Yoksa Hafız Osman gibi zatların değil. Çünkü bu vaziyet, ayetinden ve suresinden neş’et etmiştir.