Eya, quwetê se tewaturî de, qetî’yetêk mûcîzeyê Ehmediye (‘e.s.w.)î esto. Mûcîze zî, hetê Xaliqî Kaînatî ra, dawaya ey rê tesdîqêk o, dekewno hukmê "Sedeqte"yî. Senî ke ti meclîsê padîşahêk de daîreyê nezerê ey de vajî ke; “Padîşahî, ez filan karî rê kerda memûr.” Eke to ra semedê aya dawa delîlêk bêro waştene û padîşah zî vajo: “Eya”, senî to tesdîq keno, wina zî, eke ‘edet û waziyetê xo, pê îltîmasê to bibedelno, lefzê vatişê “Eya” ra zafêr hawayêk qet’î, hîna sexlem dawaya to tesdîq keno. Wina zî, Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî dawa kerda ke: “Ez mebûsê xaliqê nê kaînatî ya. Delîlê mi zî no yo ke: O do edetê xoyê mustemîrî, bi dua û îltîmasê mi bibedelno. Ha yo, engiştanê mi ra biewnî, sey hêniyê panc muslixinî/çimeyinî [înan ra awke] dano heriknayene. Aşme ra biewnî, pê îşaretê engiştêka mi, aye keno di felqe. Na dare ra biewnî, seba ke mi tesdîq bikera, yena mi hete, şahîdiye kena. Nê parçeyêk werdî ra biewnî, ancax qîmê di-hîrê merdiman biko, ha yo di sey – hîrê sey merdiman mird keno.” Û hakeza, winasî seyan mûcîzeyî nawnayî.

   Nika/Inkê, delîlê eyê sidqî û delîlê eyê pêxemberiye, tena munxasirê mûcîzeyanê ey niyî. Belkî semedê ehlê dîqqetî rê hema-hema pêro hereket û fîîlê Ey û hal û qalê Ey û exlaq û tewirê Ey sîret û sûretê Ey, sidq û cîdiyetê Ey îsbat keno. Hetta alimanê namdar yê Benî Îsraîlî ra, sey Ebdullah Îbnî Selamî gelek kesan, tena vînayîşê riyê ey zatê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî vato: “Nê riyî de zure çin a! Nê riyî de hîle nêbeno!” û îman ardo.⁶