Mertebeyo Şiyêsin yê Rîsaleyê Ayet-ul Kubra ke Rîsaletê Ehmediye ra behs keno

(Bi munasebetê meqamî, îlaweyê tiya biyo.)

Dima o seyyahê dinya, aqilê xo ra va ke: Madem ez pê mewcûdanê nê kaînatî Xaliqê xo gêrena, helbet ganî verê her çiyî ez Muhemmedê Erebî ‘eleyhisselatu wesselamo ke namdarêrî nê mewcûdan o û bi tesdîqê neyaranê ey zî, yê tewr mukemmel o û fermandaro tewr pîl o û hakimo tewr binamûveng o û hetê vatişî ra, yê tewr berz o û hetê aqilî ra, yê tewr roşn û beriqiyaye yo û çarês esrî bi fezîletê xo û bi Quranê xo roşn kerdî, ziyaret bikera û seba ke ez çiyê ke bide gêrena ey ra bipersa, ganî ma şîrê Esrê Seadet û warişt aqilê xo reyde dekewt ro ey esrî. Dî ke: O esir, raşta zî bi ey zatî, biyo yew esrê seadetê beşeriye. Çunke qewmêko tewr bedewî/koçer û ummî/nêwende, bi wesitayê nuro ke ardo, demeyêko kilm de, kerdo hakim û ustadê dinya.

Hem aqilê xo ra va: “Ma, ganî verê cû bi qîmet û heqqaniyetê vateyanê nê zatê fewqelade û bi raştiya îxbaranê ey bizanê; dima ganî ma Xaliqê xo tira bipersê.”  Û dest bi cigêrayîşî kerd. Ê delîlanê bêhed û qet’iyan ra ke diyê, tiya de tena do bi kilmî îşaretê new kulliyanê/pêroyiyanê înan bêro kerdene.

Ê yewin: Nê zatî de – hetta bi tesdîqê neyaranê ey zî – estbiyayîşê heme xuyanê rind û xesletanê weşan, bi eşkerayiya ayetanê: