Belê ÖÙUÛÜÛˆZÒ ÖÙe˜ÉıVÒ ¿ÛÖ’ñäÒ
ke bi xetta qedîm tay kerrayan ser o ameyo diyene, Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ra îbaret o. Çunke ey ra ver, zaf nêzdiyê zemanê ey, tena hewt nameyê Muhemmed estê; sewbîna çin ê. Bi tu hawayî, tu hetî ra ê hewt merdimî, layiqî tabîrê “Muslihê Emîn” niyê.1
Qismo Hîrêyin: Ê xarîqa û hedîseyê ke îrhasatî na û wextê biyayîşê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî de ameyî wucûdî yê. Ê hedîseyî, bi hawayêk ke biyayîşê Ey dir eleqedar bê, ameyê wucûd.
Hem tay hedîseyê verî bîsetî estê ke raşteraşt her yew tira, mûcîzeyêk ey o. Nê zaf ê. Ma do çend nimûneyanê ke nam û veng dayê û îmamanê hedîsî ê qebûl kerdê û sehîhbiyayîşê înan teheqûq biyo, sey nimûneyî bidî:
Ê yewin: Nurêk ezîm o ke şewa biyîşê Nebewiyî de, hem maya ey, hem maya ‘Usman Îbnê As hem maya ‘Ebdurrehman Îbnê ‘Ewf ke maya Ey het de biyê, diyo. Her hîrêne zî vato: “Ma gama weladetê ey de, nurêko wina dî ke ey nurî, rojhelat û rojawa ma rê roşn kerd.”2
Ê diyin: A şewe, pûtê ke Ke’be de bî, zafê înan seracêr kewtê.3
Ê hîrêyin: A şewe têşanayîş û şeqyayîşê eywana Kîsrayê namdarî yo (yanî Seraya ey a binamûvenge) û kewtişê çarês şerefeyanê eywana ey o.1
