Dima hewtay û di kesî ameyî, şimite, firaqê xo dekerdî. Dima mi girewt; mi senî dabi, wina mendbi.¹

Ha yo, no mûcîzeyo eşkera yê Ehmediyeyî (‘e.s.w.) bivîne.

² ¿ÛÇɈ’åÙáˆÛ dÛш ı ‡Û^ÛɈıᘠpÛÉÛñ˜çı ‡ÛpÛÉ’ò ¿˚Çıçı  EıqÛZÛÀı |ÛkÛ\Û¿∆ı ¿Ç˜ÜÛÎDÂı

  vaje.

Nimûneyo Hewtin: Sere de Buxarî û Muslîm, kitabê sehîhî, Hezretî Îmran Îbnê Husayn ra xebere danî ke:

Îmran vano: Seferêk de, ma Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî dir piya teyşan mendî. Min û ‘Elî rê ferman kerd: “Filan mewqî de, yew cenîke, di metereyî barî heywanî kerdo, şona. Aye bigîrî biyarî tiya.” Ez û ‘Elî, ma piya şiy; eynî ca de, ma cenîke barê aye reyde dî, arde. Dima emir kerd: “Biney awe veng bikî yew firaqe.” Ma veng kerde. Bi bereket dua kerd. Dima hona ma aye awe dekerde metereyo ke ey heywanî ser o de bi. Ferman kerd ke: “Wa her kes bêro firaqa xo pirr bikero.” Qafîle pêro ame, firaqê xo dekerdî, hemîn şimite. Dima ferman kerd: “Cenîke rê biney çî arêdî.” Înan pêşmala cenîke pirr kerd.

Îmran vano: “Mi texeyyul kerdên ke her ke şiyên ê her di metereyî pirr biyên, hîna zêdiyayêne.” Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî aye cenîke rê ferman kerd: ¿ıØãÛF’ò vÛAıàˆÎÛA ÇÛᘠàÛB˜WÙ[˜ Öıä˜ ÖÛÎDôıÅı aÛñ˜ÎöÎA ‡Û ÇÎ’ÄıäˆÛ ¿$ Û^Û}ÛAàÛA

  Yanî “Ma awa to ra nêgirewt. Belkî Cenabê Heqî, xezîneyê xo ra awe daye ma şimitiş.” ¹