“Vajî ¹EıÎ_˜ÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎÎáı ¿$ı

 û dima biwerî. Jehr êdî do tesîr nêkero.”² Her çend îbnê Hecerê Esqelanî no rîwayet qebul nêkerdo; la sewbînan o qebul kerdo.

Yê Hîrêyin: Hem wextêk ke Yahûdiyanê dessasan, waştêne ke nişka ra derbêk Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam û sehabiyan ro dê, cade seke xeybî ra xebere bêra, eşkerabiyayîşî hedîseyî û vengvejiyayîşî desîseyê înan û raştvejiyayîşî a xebera xeybî ra û tu wext nezerê sehabiyanê ey de mutexalif nêdiyayîşî yew xebera Zatê Ehmediyeyî, ke vano: “Hêtê na bize mi ra vano.” Her kesî rê wina ameyo ke seke bi goşê xo a bize ra aye qale bieşnawî, qenaetêk qet’î viraziyayo.          

Nimûneyo Hîrêyin: Seke mûcîzeyê “Yedê Beyza” û “Asa” yê Hezretî Musa ‘eleyhîsselamî rê nazîre bo, hîrê hedîseyan de yew mûcîzeyê Ehmediye:

Yê Yewin: Hezretê Îmamê Ehmed Îbnê Henbel, Ebû Se’îd-il Xudrî ra texrîc û teshîh keno ke: Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, şewêka tarî û varanine de, darikêke dano Qetade Îbnê Nûman û ferman keno ke: “Do to rê sey lamba, henda des arşinî (yew arşin 68 cm. yo) roşniye bida her hetî. Gama ti şiyê keyeyê xo, ti do yew keso ke sey siyêka siyay o, bivînî. O Şeytan o. Eyî keyeyê xo ra veje, biqewirne.” Qetade darike gêno, şono. Sey yedê beyza roşniye dana. Şono keyeyê xo, ey şexsê siyayî vîneno, qewirneno.³