[Sözlerin tebyizinde kıymettar hizmeti sebkat 

eden Muallim Ahmed Galib’in fıkrasıdır.]

             “Elde Kur’an gibi bürhan-ı hakikat varken,

              Münkiri ilzam için gönlüme sıklet mi gelir?”

              Sözün özdür, ey can, tekellüf değil.

              Ledün ilminin zübde-i pâkidir

              Bu, sümme’t-tedarik tasannuf değil.

             Bu bir hikmet-i nur-u irfandır

             Ki ehva ve lâğv ve tefelsüf değil.

             Müzekkî-i nefs ve musaffî-i ruh,

             Mürebbî-i dildir, tasavvuf değil.

             O Sözler bütün marifet şemsidir,

             Sözün doğrudur, bir teellüf değil.

             İçin nurudur, lâfza akseylemiş,

            Bir iki satırda terâdüf değil.

            Mutabık lâfızlar birbirine,

            Bu asla tasannu, tesadüf değil.

            Dizilmiş nizamla bütün harfleri,

            Tevafuktur, asla tehalüf değil.

           Bu bir cilve-i sırr-ı i’cazdır

           Ki Kur’an’dandır, tecevvüf değil.

          Bu hüsn-ü tesadüf güzeldir, güzel,

          Bu babda ne dense tezauf değil.

         Said-i Bediüzzaman-ı Nursî

         Beyanı bedi’dir, taattuf değil.