اَلَّذٖى جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْاَخْ   ضَرِ نَارًا   kelimesiyle işaret edip, der:

   “Size böyle nimet eden Zat, sizi başıboş bırakmaz ki, kabre girip kalkmamak üzere yatasınız.” Hem, remzen der: “Ölmüş ağaçların dirilip yeşillenmesini görüyorsunuz. Odun gibi kemiklerin hayat bulmasını kıyas edemeyip, istib’ad ediyorsunuz. Hem, semavat ve arzı halk eden, semavat ve arzın meyvesi olan insanın hayat ve mematından âciz kalır mı? Koca ağacı idare eden, o ağacın meyvesine ehemmiyet vermeyip başkasına mal eder mi? Bütün ağacın neticesini terk etmekle, bütün eczasıyla hikmetle yoğrulmuş hilkat şeceresini abes ve beyhude yapar mı zannederseniz?” Der: “Haşirde sizi ihya edecek Zat, öyle bir Zattır ki, bütün kâinat Ona emirber nefer hükmündedir. Emr-i   كُنْ فَيَكُونُ  ’e karşı kemal-i inkıyad ile serfüru eder. Bir baharı halk etmek, bir çiçek kadar Ona ehven gelir. Bütün hayvanatı icad etmek, bir sinek icadı kadar kudretine kolay gelir bir Zattır. Öyle bir Zata karşı,  مَنْ يُحْيِى الْعِظَامَ  deyip, kudretine karşı taciz ile meydan okunmaz.” Sonra,  فَسُبْحَانَ الَّذٖى بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْءٍ  tabiriyle, “Her şeyin dizgini elinde, her şeyin anahtarı yanında, gece ve gündüzü, kış ve yazı bir kitap sahifeleri gibi kolayca çevirir, dünya ve ahireti iki menzil gibi bunu kapar onu açar bir Kadîr-i Zülcelâldir.” Madem böyledir, bütün delâilin neticesi olarak,   وَ اِلَيْهِ تُرْجَعُونَ  yani, “Kabirden sizi ihya edip, haşre getirip, huzur-u kibriyasında hesabınızı görecektir.”