بِاسْمِهٖ

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

   Aziz, fedakâr, sıddık, vefadar kardeşlerim Hoca Sabri ve Hafız Ali (rahimehullah),

   Mugayyebat-ı hamse'ye dair Sûre-i Lokman’ın ahirindeki ayetin hakkında mühim sualinize gayet mühim bir cevap isterken, maatteessüf, şimdiki hâlet-i ruhiyem ve ahval-i maddiyem o cevaba müsait değildir. Yalnız, sualinizin temas ettiği bir iki noktaya gayet mücmel işaret edeceğiz.

   Şu sualinizin meali gösteriyor ki, ehl-i ilhad tarafından tenkid suretinde, mugayyebat-ı hamseden yağmurun gelmek vaktine ve rahm-ı maderdeki ceninin keyfiyetine itiraz edilmiş. Demişler ki: “Rasathanelerde bir aletle yağmurun vakt-i nüzulü keşfediliyor. Onu da, Allah’tan başkası da biliyor. Hem röntgen şuaıyla rahm-ı maderdeki cenînin müzekker, müennes olduğu anlaşılıyor. Demek mugayyebatı hamseye ıttılâ kabildir.”

   Elcevap: Yağmurun vakt-i nüzulü bir kaideye merbut olmadığı için, doğrudan doğruya meşiet-i hassa-i ilâhiye ile bağlı ve hazine-i rahmetten hususî iradeye tabi olduğunun bir sırr-ı hikmeti şudur ki:

   Kâinatta en mühim hakikat ve en kıymettar mahiyet nur, vücud ve hayat ve rahmettir ki, bu dört şey perdesiz, vasıtasız, doğrudan doğruya kudret-i ilâhiye ve meşieti hassa-i ilâhiyeye bakar. Sair masnuatta zâhirî esbab kudretin tasarrufuna perde oluyorlar. Ve muttarid kanunlar ve kaideler, bir derece irade ve meşiete hicab oluyor. Fakat vücud, hayat, nur ve rahmette o perdeler konulmamış. Çünkü perdelerin sırr-ı hikmeti o işte cereyan etmiyor.

   Madem vücudda en mühim hakikat rahmet ve hayattır. Yağmur, hayata menşe ve medar-ı rahmet, belki ayn-ı rahmettir. Elbette vesait perde olmayacak, kaide ve yeknesaklık dahi meşiet-i hassa-i ilâhiyeyi setretmeyecek. Tâ ki, her vakit, herkes, her şeyde şükür ve ubudiyete ve sual ve duaya mecbur olsun. Eğer bir kaide dahilinde olsaydı, o kaideye güvenip, şükür ve rica kapısı kapanırdı.