DOKUZUNCU NÜKTE

   Sünnet-i seniyyenin her bir nev’ine tamamen bilfiil ittiba etmek, ehass-ı havassa dahi ancak müyesser olur. Ona bilfiil olmasa da, binniyet, bilkasd, taraftarane ve iltizamkârane talip olmak, herkesin elinden gelir. Farz ve vacip kısımlara zaten ittibaa mecburiyet var. Ve ubudiyetteki müstehab olan sünnet-i seniyyenin terkinde günah olmasa dahi, büyük sevabın zayiatı var. Tağyirinde ise büyük hata vardır. Âdât ve muamelattaki sünnet-i seniyye ise, ittiba ettikçe, o âdât ibadet olur. Etmese itab yok; fakat Habibullahın âdâb-ı hayatiyesinin nurundan istifadesi azalır. Ahkâm-ı ubudiyette yeni icadlar bid’attır. Bid’atlar ise,   اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دٖينَكُمْ   sırrına münafi olduğu için, merduttur. Fakat, tarikatte evrad ve ezkâr ve meşrepler nev’inden olsa ve asılları Kitab ve Sünnet’ten ahzedilmek şartıyla, ayrı ayrı tarzda, ayrı ayrı surette olmakla beraber, mukarrer olan usul ve esasat, sünnet-i seniyyeye muhalefet ve tağyir etmemek şartıyla, bid’a değillerdir. Lakin bir kısım ehl-i ilim, bunlardan bir kısımını bid’aya dahil edip, fakat “bid’a-i hasene” namını vermiş. İmam-ı Rabbanî müceddid-i elf-i sani (r.a.) diyor ki: 

   “Ben seyr-i sülûk-u ruhanîde görüyordum ki, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan mervî olan kelimat nurludur, sünnet-i seniyye şuaı ile parlıyor. Ondan mervî olmayan parlak ve kuvvetli virdleri ve halleri gördüğüm vakit, üstünde o nur yoktu. Bu kısmın en parlağı, evvelkinin en azına mukabil gelmiyordu. Bundan anladım ki, sünnet-i seniyyenin şuaı bir iksirdir. Hem o sünnet, nur isteyenlere kâfidir; hariçte nur aramaya ihtiyaç yoktur.”

   İşte, böyle hakikat ve şeriatın bir kahramanı olan bir zatın bu hükmü gösteriyor ki, sünnet-i seniyye, saadet-i dâreynin temel taşıdır ve kemalâtın madeni ve menbaıdır.

اَللّٰهُمَّ ارْزُقْنَا اِتِّبَاعَ السُّنَّةِ السَّنِيَّةِ

رَبَّنَٓا اٰمَنَّا بِمَٓا اَنْزَلْتَ وَاتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدٖينَ