Bir kısmımız hakkında tokat değil, belki tokada maruz olan kardeşlerimize medar-ı tesellî ve kendilerine medar-ı sevab ve istifade olmak için bu musibetin içine alındı.

   Evet, ihtilâttan men olunduğum için üç aydan beri yeniden üç gündür ben, kardeşlerimin dahilî ahvaline de muttali oldum. Hiç hatır ve hayalime gelmez en halis zannettiğim kardeşlerimde sırr-ı ihlâsa münafi hareket vukua gelmişti. Ondan anladım ki,  فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ...اَخَذْنَاهُمْ   ayetinin uzaktan uzağa bir mana-yı işarîsi bize de bakıyor. Ehl-i dalâlet için nazil olan bu ayet onlara azaptır. Fakat bizim için terbiye-i nüfûs ve keffaretü’z-zünûb ve tezyid-i derecat için şefkat tokadıdır. Biz elimizdeki kıymettar nimet-i ilâhiyeyi tam takdir etmediğimizden, tokat yediğimize bir delil şudur ki: En kudsî bir mücahede-i maneviyeyi tazammun eden ve sırr-ı veraset-i nübüvvetle velâyet-i kübranın feyzine mazhar ve sahabenin sırr-ı meşrebine medar olan Risale-i Nur ile hizmeti kudsiye-i Kur’aniyemize kanaat etmeyip, menfaatı şimdilik bize pek az ve bu vaziyetimize mühim zararı muhtemel tarikat hevesinin birkaç defa şiddetle ihtarımla önü alınmasıdır. Yoksa, hem vahdetimizi bozacaktı, hem dört elif’in tesanüdüyle bin yüz on birden dört kıymetine tenzil eden teşettüt-ü efkâr ve bu gayet ağır hadiseye karşı kuvvetimizi hiçe indiren tenafür-ü kulûba uğrayacaktı.

   Gülistan sahibi Şeyh Sa’dii Şirazî naklediyor, der: “Ben bir ehl-i kalbi tekyede, seyr-i sülûk ile meşgul iken görmüştüm. Birkaç gün sonra onu talebeler içinde, medresede gördüm. Ne için o feyizli tekyeyi terkedip bu medreseye geldin, dedim. O da dedi ki: Orada yalnız herkes kendi nefsini –eğer muvaffak olursa– kurtarabilir. Burada ise bu âlihimmet şahıslar kendileriyle beraber çoklarını kurtarmaya çalışıyorlar.