dair kararını Mahkeme-i Temyiz tasdik edip, Risale-i Nur’da menfaatten başka bir zarar olmadığına imza basmış demektir.

   Acaba benim gibi zulmen çok zahmet ve meşakkat çeken bir adamın, bir-iki senedeki yazılarında, ona zulmedenlere karşı mucib-i mahkumiyet ve husumet yirmi madde bulunmaz mı?

   Halbuki, yirmi senelik hayatımın bütün âsârında, kanunca mucib-i mesuliyet bir tek madde bulunmadığına kat’î bir delil: Denizli Mahkemesi ittifakla beraetine ve Temyiz Mahkemesi tasdike mecbur olmasıdır.

  Tarassudlarla esrarımı anlamak bahanesi ise; benim gizli bir esrarım kalmadı ki, araştırılsın. Mahkeme sebebiyle en mahrem eserlerim ve sırlarım, en nâmahremlerin ellerinde geziyor. Bunlarda en gizli esrarını polis hafiyesine söyleyen bir adamı tarassud etmek manasızdır. Bana lüzumsuz bu kadar sıkıntı vermeyiniz. Artık yeter! İstirahata çok ihtiyacım var.

   Elhasıl: Bütün sırlarım ve sa’yim ve gayem ve maksadım ve Risale-i Nur’un en ehemmiyetli hizmeti, küfr-ü mutlaktan kurtarmak ve muhafaza etmek ve bu mübarek milletin hayatını anarşilikten ve mevtini idam-ı ebedîden halâs etmek ve ölümü terhis tezkeresine çevirmektir. Bu vazifede lüzum olsa, değil yalnız bu hayatımı, belki hayat-ı uhreviyemi dahi feda etmeğe azmetmişim.

   Evet madem ölüm öldürülmüyor ve kabir kapısı kapanmıyor. Elbette bu ihlâs hakikatine dayanan bu vazife, her hizmetin fevkindedir. Ve bu ihlâsı bu muhafaza için hiçbir cereyanla ve dünyevî maksadlarla kendimizi bulaştırmayız, bulaştıramayız.

Said Nursî

***