(Salâhaddin Çelebi’nin temyiz lâyihasından bir kısım)

   Hükmün hülâsasını ve esbab-ı mucibeli kararını ve âlim ve muhterem Üstad-ı fazılânem Bediüzzaman Said Nursî ve Risale-i Nur talebelerinin müdafaa ve temyiz lahiyalarını okudum. Bu sebeple gıyabımda cereyan eden mahkemenin müdafaa ve karar günlerinde bulunamadığımdan çok müteessirim.

   İlk duruşmada, reis: “Sen Risale-i Nur talebesi misin?” sualinde ısrar etmiş ve niyahet sükût ile mukabele etmiştim. Mahkeme bu sükûtu bilâhare ikrar kabul etmiş. O günkü bulunduğum şerait, mahkemenin henüz hakikate vâkıf olmaması ve hakkımda hiçbir delil bulunmaması ve bankalara altı-yedi bin lira borcun olması; ve baba oğul tevkifimiz uzak bir garip memlekette gayr-ı mütehammil olduğundan iktisaden perişan olacaktık. Bu sebeple sükûtu icab ettiriyordu. Bu mücbir sebepten doğan hareketimle de, mahkeme beni gayr-ı mevkuf bırakmıştı. Mahkeme altı ay mahkûmiyetime kanaat-i vicdaniye ile kanunsuz kararını vermiştir. Fakat bir hak ve hakikati de görmüştür.

   Şimdi kemal-i tefahürle diyebilirim: “Evet, ben de Risale-i Nur talebesiyim. Risale-i Nur talebesi; tasavvur olunan bir mevhum cemiyet mensubu demek değil, üç yüz elli milyon İslâm cemaatine mensubuz demektir. Risale-i Nur talebesi; nur-u Kur’an talebesi ve hizmetkârı demektir. Çünkü Risale-i Nur eserleri, Kur’an’ın feyzinden tereşşuh etmiş nurlu sözlerdir. Bin dört yüz senedir milyonlarca müslümanlar Kur’an’ı en mukaddes emanet olarak baş ve kalblerinde muhafaza etmişlerdir ve kıyamete kadar da edeceklerdir.

   Evvelâ, bir delil olmadığından men-i muhakememizi, sonra da (pederimle yaptığı hususî bir münakaşanın tesiriyle) mahkûmiyetimizi isteyen savcının indî talebi aynen kabul edilerek; tedkikat yapmadan, bir delil, bir suç unsuru olmadan ve hem derhal tevkif ile altı ay mahkûmiyetimize gıyaben karar veren; ve baba-oğul ikimizi bu mevsim-i şitada İnebolu Cezaevinden Afyon Hapishanesine mevkufen getirtip masumane ve bîgünah