Cevaben deriz: Bir adam kabir kapısında, seksenden geçmiş; kırk seneden beri kendini inzivaya alıştırmış; yirmi sekiz seneden beri tecrid-i mutlak ve hapis ve nefiy içinde, bütün bütün dünyadan küsmüş; otuz beş sene gazeteleri okumamış, dinlememiş; mukabelesiz, ömründe hediye kabul etmemiş; en yakın akrabasından da, hattâ kardeşinden de hiç mukabelesiz bir şey kabul etmemiş; hürmetten, teveccüh-ü nâstan kaçmak için, halklarla görüşmemek için zaruret olmadan kendine düstur yapmış ve bütün dostların medihlerini kendi şahsına almayarak ya Nurcuların heyetine, ya Risale-i Nur’un şahs-ı manevîsine havale etmiş ve demiş: “Ben lâyık değilim, haddim de değil. Ben bir hizmetkârım. Çekirdek gibi çürüdüm, gittim. Risale-i Nur ise Kur’an-ı Hakîmin tefsiridir, manasıdır.”
Hem herkesin dediği gibi, “hatırıma geldi” veyahut, “fikrime geldi” veyahut, “fikrime ihtar edildi” gibi tabirleri herkes istimal ediyor. Benim de bunu söylemekten maksadım bu ki: “Benim hünerim, benim zekâm değil; sünuhat kabilindendir.” demektir. Bu da herkesin dediği bir sözdür. Eğer vukufsuz ehl-i vukufun verdiği mana ilham da olsa; hayvanattan tut tâ melaikelere, tâ insanlara, tâ herkese bir nevi ilhama ve sünuhata mazhar olduklarını ehl-i fen ve ehl-i ilim ittifak etmişler. Buna suç diyen, ilim ve fenni inkâr etmek lâzım gelir.
Beşincisi: “Siyasiyyun, içtimaiyyun, ahlâkiyyunların kulakları çınlasın.” demesini bir suç mevzuu göstermişler. Halbuki gençleri tehlikelerden kurtarmak için kısa ve rahat bir çareyi keşfettiğini siyasiyyun, ahlâkiyyun da bunu terviç etsinler manasında demiş. “Kulakları çınlasın” buna suç diyen insaniyet itibariyle çok suçlu olmak gerektir.
Altıncısı: “Müellif, cazibedar bir fitnenin esiri olmak ihtimali olan bir nesli, Risale-i Nur’dan meded umanlara verdiği cevaplarla kurtaracağına kanidir.” Ehl-i vukuf bu cümleyi de medar-ı ittiham etmişler. Yüz bin şahidle isbat edilen ve meydana gelen zâhir bir hakikati “kanaat ettim” demesini medar-ı suç yapmak ne derece manasız olduğunu dikkat eden anlar.
Yedincisi: “Fitneyi ateşlendiren ve talim eden irtidadkâr bir şahs-ı manevînin mevcud olduğunu ve bu manevî şahsın hayaline göründüğünü söylemekte, fakat kim olduğunu bildirmemektedir.” Ehl-i vukuf medar-ı ittiham
