vermişler. Böyle medresesiz bir zamanda, böyle azap yerlerde, böyle yüksek talebelik yüzünden yüz sıkıntı da olsa, aldırmamalı, veyahut    خَيْرُ الْاُمُورِ اَحْمَزُهَا    deyip o meşakkatler yüzünden ferahla gülmeliyiz. Amma fakir arkadaşların çoluk ve çocuk ve idare ciheti ise; musibette kendinden ziyade musibetliye ve nimette daha noksan olana bakmak kaide-i Kur’aniye ve imaniye ve Nuriyeye binaen, yüzde seksen adamdan daha ziyade rahattırlar. Şekvaya hiç hakları olmadığı gibi, seksen derece bir şükür, üstlerine hakdır. Hem burada kısmetimizi almak, yemek; kader-i ilâhî tayin etmişti. Adalet ve rahmet, bizi toplattırdı; çoluk çocuğu Rezzâk-ı hakikîlerine emanet edildi, muvakkaten o nezaret vazifesinden mezuniyet verdi. Nasıl ki bir gün bütün bütün elini çektirecek, azledecek... Madem hakikat budur, biz,    حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ    deyip teslim ile şükretmeliyiz.

Said Nursî

***

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ               بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Ben, gerçi sizinle sureta görüşemiyorum, fakat sizin yakınınızda ve beraber bir binada bulunduğumdan, çok bahtiyarım ve müteşekkirim ve ihtiyarım olmadan bazen lüzumlu tedbirler ihtar edilir. Ezcümle, birisi: Yanımdaki koğuşa masonlar tarafından hem yalancı, hem casus bir mahpus gönderilmiş. Tahrip kolay olmasından, –hususan böyle haylaz gençlerde– o herif, bana çok sıkıntı vermekle ve o gençleri ifsad etmekle