بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

İmam-ı Ali’nin (radıyallahü anh)

Risale-i Nur’a dair üçüncü bir kerametidir.

   Evet, On Sekizinci ve Yirmi Sekizinci Lem’alarda izah ve isbat edilen iki zâhir kerametini teyid ve takviye ederek Kaside-i Celcelutiye’sinde, Siracü’n-Nur’dan sarahat derecesinde haber verdiği gibi, yine o Kaside’de Siracü’n-Nur’un en namdar risalelerine parmak basıyor, âdeta alkışlıyor; ve sekiz adet remiz ile meşhur bir kısım risalelerini gösteriyor.

   BİRİNCİSİ: Risale-i Nur’a tasrih eden,  تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ سِرًّا بَيَانَةً   fıkrasından sonra Süryani lisanıyla esma-i hüsnadan istimdad ve suver-i Kur’aniye ile bir münacat yapıyor. Tam otuz üç surelerle öyle garip ve manidar bir tarzda zikrediyor ki; bir kısım sırları ve gaybî haberleri dahi bildirmek istediği anlaşılıyor. Ben sıkıntılı bir zamanda İmam-ı Ali’nin (radıyallahü anh) Ayetü’l-Kübra namını verdiği “Yedinci Şua”ı bitirdiğim aynı vakitte –itikadımca bana acele bir mükâfat ve bir ücret olarak– geceleyin Celcelutiye’yi okudum. Birden bu ihtar-ı gaybî gibi kalbime denildi: İmam-ı Ali radıyallahü anh, Risale-i Nur ile çok meşguldür. Mecmuundan haber verdiği gibi kıymetdar risalelerine de işaret derecesinde remzedip ima ediyor. Eğer sarih bir surette gaybdan haber vermek (çok zararları bulunduğundan hikmete münafi olduğu cihetle) hikmet-i ilâhiye tarafından yasak olmasa idi tasrih edecekti. Meselâ; sureleri tâdad ederken, yirmi beşinciye geldiği vakit diyor ki:

بِحَقِّ تَبَارَكَ ثُمَّ نُونٍ وَ سَائِلٍ ۞ وَ بِسُورَةِ التَّهْمٖيزِ وَ الشَّمْسُ كُوِّرَتْ وَ بِالذَّارِيَاتِ ذَرْوًا وَ النَّجْمِ اِذَا هَوٰى ۞ وَ بِاِقْتَرَبَتْ لِىَ الْاُمُورُ تَقَرَّبَتْ ۞ وَ بِسُوَرِ الْقُرْاٰنِ حِزْبًا وَ اٰيَةً ۞ عَدَدَ مَا قَرَاَ الْقَارٖى وَمَا قَدْ تَنَزَّلَتْفَاَسْئَلُكَ يَا مَوْلَاىَ بِفَضْلِكَ الَّذٖى عَلٰى كُلِّ مَا اَنْزَلْتَ كُتْبًا تَفَضَّلَتْ