yüz doksan dokuz ederek yalnız bir veya iki farkla ^(Haşiye) Risaletü’n-Nur adedi olan dokuz yüz doksan sekize tevafukla, sekiz-dokuz ayetlerde “Sırat-ı müstakim” kelimeleri bu mezkûr iki ayet gibi Risaletü’n-Nur’u “Sırat-ı müstakim”in efradına hususî idhal edip remzen ona baktırır ve istikametine işaret eder. Eğer   صِرَاطٍ  ’daki tenvin sayılmazsa   اَلنُّورِ   ’daki şeddeli   ن  bir   ن   sayılır, yine tevafuk eder. Hem nasılki bu ayet Risale-i Nur’a ismiyle bakıyor, öyle de onun istihzarat zamanına da bakar. Çünkü   هَدٰينٖى رَبّٖٓى اِلٰى صِرَاطٍ مُسْتَقٖيمٍ  ’in makam-ı cifrîsi bin üç yüz on altı ederek Risaletü’n-Nur müellifinin ihtiyarsız olarak istihzarat-ı Nuriyede bulunduğu ve umum malûmatını Kur’an’ın fehmine basamaklar yaptığı en hararetli tarihi olan bin üç yüz on altı adedine tam tamına tevafuku, elbette evvelki işaratı teyid ve onunla teeyyüd ederek Risaletü’n-Nur’u daire-i harimine remzen, belki işareten dahil ediyor.

   Cay-ı dikkat ve ehemmiyetli bir tevafuktur ki: Risaletü’n-Nur müellifi, bin üç yüz on altı sıralarında mühim bir inkılâb-ı fikrî geçirdi. Şöyle ki:

   O tarihe kadar ulûm-u mütenevviayı, yalnız ilimle tenevvür için merak ederdi, okurdu, okuturdu. Fakat birden o tarihte merhum vali Tahir Paşa vasıtasıyla Avrupa’nın Kur’an’a karşı müthiş sû-i kasdları var olduğunu bildi. Hatta bir gazetede İngiliz’in bir müstemlekât nazırı demiş:

   “Bu Kur’an, İslâm elinde varken biz onlara hakiki hâkim olamayız. Bunun sukutuna çalışmalıyız.” dediğini işitti, gayrete geldi. Birden makam-ı cifrîsi bin üç yüz on altı olan   فَاَعْرِضْ عَنْهُمْ  fermanını manen dinliyerek bir inkılâb-ı fikrî ile merakını değiştirdi. Bütün bildiği ulûm-u mütenevviayı Kur’an’ın fehmine ve hakikatlarının isbatına basamaklar yaparak hedefini ve gaye-i ilmiyesini ve netice-i hayatını, yalnız Kur’an bildi.