BEŞİNCİ KELİME:  اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعٖينُ  ’dir. Bundaki hüccete işaretten evvel hakikatlı bir seyahat-ı hayaliyeyi “Yirmi Dokuzuncu Mektub” un izahına binaen kısaca beyan etmek kalbe geldi. Şöyle ki:

   Bir zaman, Kur’an’ın mucizelerini ararken; Risale-i Nur’da, hususan İşaratü’l-İ’caz tefsir-i Nurîde ve “Rumuz-u Semaniye”de beyanları gibi, sure-i Feth’in ahirindeki ayette dört-beş mucize ve ihbar-ı gaybîyi, hattâ  اَلْيَوْمَ نُنَجّٖيكَ بِبَدَنِكَ   cümlesinde bir tarihi mucizeyi, hattâ çok kelimelerinde müteaddid i’caz lem’alarını ve bazı harflerinde mucizane nükteleri bulduğum bir zamanda, namazda Fatihayı okurken  نَعْبُدُ نَسْتَعٖينُ  ’deki “nun”un bir mucizesini bana bildirmek için bir sual kalbime geldi: Neden  اَعْبُدُ اَسْتَعٖينُ   yani, “Ben ibadet ve istiane ederim.” denilmedi? Nun-u mütekellim-i maa’l-gayr ile yani, “Biz sana ibadet ve istiane ederiz.” demiş? Birden o “nun” kapısıyla bir seyahat-ı hayaliye meydanı açıldı. Namazdaki cemaatın azim sırrını ve büyük menfaatini ve bu tek harf bir mucize olduğunu şuhud derecesinde bildim ve gördüm. Şöyle ki:

   Ben, o zaman İstanbul’da Bayezid Camiinde namaz kılarken,   اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعٖينُ   dedim. Baktım, o camideki cemaat, benim gibi diyerek bu davama ve   اِهْدِنَا  ’daki duama tamamen iştirak edip tasdik ettikleri zamanda, bir perde daha açıldı. Gördüm ki; İstanbul’un bütün mescidleri, büyük bir Bayezid hükmüne geçtiler. Aynen benim gibi   اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعٖينُ   deyip benim davalarıma ve dualarıma imza basıyorlar, âmin diyorlar. Ve bana bir nevi şefaatçi suretini almaları içinde, hayalime bir perde daha açıldı. Gördüm ki; âlem-i İslâm, büyük bir mescid suretini aldı. Mekke, Kâbe mihrab hükmüne geçti. Bütün namaz kılan