وَاَلَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ   : Merci ve medlûlünün adem-i malumiyetine delâlet eden   اَلَّذِينَ  , evvelki insanların ölüm ile mahvolup gittiklerine ve onların ahvalini bildirecek bir bilgi olmadığına ve yalnız sizin gibi bir kısım mahluklar onların yerlerine gelmekle, o mahvolan insanların tarifleri mümkün olduğuna işarettir.

  لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ  :  لَعَلَّ    kelimesi, ümid ve recâyı ifade ediyor. Fakat bu mana, hakikatiyle Cenab-ı Hak hakkında istimal edilemez. Binaenaleyh, ya mecazen istimal edilecektir veya muhataplara veyahut sâmi ve müşahidlere isnad edilecektir.

   Mana-i mecazî ile Cenab-ı Hak hakkında isnad edilmesi şöyle tasvir edilir:

   Nasıl ki bir insan, bir iş için bir adamı teçhiz ettiği zaman, o işin o adamdan yapılmasını ümid eder; kezalik –bilâ teşbih– Cenab-ı Hak, insanlara kemal için bir istidat, teklif için bir kabiliyet ve bir ihtiyar vermiştir. Bu itibarla Cenab-ı Hak, insanlardan o işlerin yapılmasını intizar etmektedir denilebilir. Bu teşbih ve istiarede, hilkat-i beşerdeki hikmetin takva olduğuna ve ibadetin de neticesi takva olduğuna ve takvanın da en büyük mertebe olduğuna işaret vardır.

   Recâ manasının muhataplara atfedilmesi şöyle izah edilir:

   Ey muhatab olan insanlar! Havf ve recâ ortasında bulunmakla, takvayı recâ ederek Rabbinize ibadet ediniz. Bu itibarla insan, ibadetine itimad etmemelidir. Ve daima ibadetinin artmasına çalışmalıdır.

   Recâ manası, sâmi ve müşahidlere göre olursa şöyle tevil edilecektir:

   Ey müşahidler! Arslanın pençesini gören adam, o pençenin iktizası olan parçalamayı arslandan ümid ve recâ ettiği gibi; siz de, insanları ibadet teçhizatıyla mücehhez olduklarını gördüğünüzden, onlardan takvayı recâ ve intizar edebilirsiniz. Ve keza, ibadetin fıtrî bir iktiza neticesi olduğuna işarettir.