6. Sadakayı alan adamın, o sadakayı sefahette değil, hâcat-ı zaruriyesinde sarf etmesi lazımdır.

   Kur’an-ı Kerim bu şartları, bu nükteleri insanlara sadaka olarak ihsan ve ihsas etmek için   يُزَكُّونَ   veya   يَتَصَدَّقُونَ    veyahut   يُؤْتُونَ الزَّكٰوةَ   gibi îcazlı bir ifadeyi terk edip,   وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ   gibi itnablı bir cümleyi ihtiyar etmiştir.

   1. Teb’izi ifade eden   مِنْ   israfın reddine.

   2.   مِمَّا   ’nın takdimi, sadakanın kendi malından olduğuna.

   3.  رَزَقْنَا   minnetin olmamasına. Çünkü veren Allah’tır. Kul ise bir vasıtadır.

   4. Rızkın   نَا  ’ya olan isnadı, fakirlikten korkulmamasına.

   5. Rızkın âmm ve mutlak olarak zikredilmesi, sadakanın ilim ve fikir gibi şeylere de şamil olmasına.

   6.   يُنْفِقُونَ    maddesi, alanın sefahete değil, hâcat-ı zaruriyesine sarf etmesine işaretlerdir.

   Bütün muavenet ve yardım nevilerini havi olan zekât hakkında sahih olarak Resul-ü Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan   اَلزَّكَاةُ قَنْطَرَةُ اْلاِسْلاَمِ   hadis-i şerifi mervidir. Yani, Müslümanların birbirine yardımları, ancak zekât köprüsü üzerinden geçmekle yapılır. Zira yardım vasıtası, zekâttır. İnsanların heyet-i içtimaiyesinde intizam ve asayişi temin eden köprü, zekâttır. Âlem-i beşerde hayat-ı içtimaiyenin hayatı, muavenetten doğar. İnsanların terakkiyatına engel olan isyanlardan, ihtilallerden, ihtilaflardan meydana gelen felâketlerin tiryakı, ilacı muavenettir.