Biri, kâinatın heyet-i mecmuasındaki teavün, tesanüd, teanuk, tecavübden tezahür eden sikke-i kübra-yı ulûhiyettir ki,  بِسْمِ اللّٰه   ona bakıyor.

   İkincisi, küre-i arz simasında, nebatat ve hayvanatın tedbir ve terbiye ve idaresindeki teşabüh, tenasüb, intizam, insicam, lütuf ve merhametten tezahür eden sikke-i kübra-yı rahmaniyettir ki,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ   ona bakıyor.

   Sonra, insanın mahiyet-i câmiasının simasındaki letaif-i refet ve dekaik-i şefkat ve şuaat-ı merhamet-i ilâhiyeden tezahür eden sikke-i ulya-yı rahîmiyettir ki,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ   ’deki  الرَّحٖيمِ   ona bakıyor.

   Demek,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ   sahife-i âlemde bir satır-ı nuranî teşkil eden üç sikke-i ehadiyetin kudsî ünvanıdır ve kuvvetli bir haytıdır ve parlak bir hattıdır. Yani,  بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ   yukarıdan nüzul ile, semere-i kâinat ve âlemin nüsha-i musağğarası olan insana ucu dayanıyor. Ferşi arşa bağlar, insanî arşa çıkmaya bir yol olur.

   İKİNCİ SIR: Kur’an-ı Mucizü’l-Beyan, hadsiz kesret-i mahlûkatta tezahür eden vahidiyet içinde ukulü boğmamak için, daima o vahidiyet içinde ehadiyet cilvesini gösteriyor. Yani, meselâ, nasıl ki güneş ziyasıyla hadsiz eşyayı ihata ediyor. Mecmu-u ziyasındaki güneşin zatını mülâhaza etmek için gayet geniş bir tasavvur ve ihatalı bir nazar lâzım olduğundan, güneşin zatını unutturmamak için, her bir parlak şeyde güneşin zatını, aksi vasıtasıyla gösteriyor. Ve her parlak şey kendi kabiliyetince güneşin cilve-i zatîsiyle beraber, ziyası, harareti gibi hassalarını gösteriyor.