Hem, şu her şeyi doğrudan doğruya Cenab-ı Haktan bilir, esbabı bir perde telâkki eden fakir adam, o da reşha olsun. Öyle bir reşha ki, kendi zatında fakirdir. Hiçbir şeyi yok ki, ona dayanıp, zühre gibi kendine güvensin. Hiçbir rengi yok ki, onunla görünsün. Başka şeyleri de tanımıyor ki, ona teveccüh etsin. Halis bir safveti var ki, doğrudan doğruya güneşin timsalini gözbebeğinde saklıyor.

   Şimdi madem biz bu üç şey yerine geçtik; kendimize bakmalıyız. Bizde ne var? Ne yapacağız? İşte bakıyoruz ki, bir Zat-ı Kerim, ihsanıyla bizi gayet derece tezyin ve tenvir ve terbiye ediyor. İnsan ise, ihsan edene perestiş eder, perestişe lâyık olana kurbiyet ister ve görmek talep eder. Öyle ise her birimiz, istidadımıza göre o muhabbet cazibesiyle sülûk edeceğiz.

   Ey zühre-misal! Sen gidiyorsun; fakat çiçek olarak git. İşte gittin. Terakki ede ede tâ bir mertebe-i külliyeye geldin. Güya bütün çiçeklerin hükmüne geçtin. Halbuki, zühre kesif bir ayinedir. Onda ziyadaki yedi renk inhilâl ve inkisar eder; şemsin aksini gizler. Sen sevdiğin güneşin yüzünü görmekte muvaffak olamazsın. Çünkü, kayıtlı olan renkler, hususiyetler dağıtıyor; perde çekiyor, gösteremiyor. Sen, şu halde, suretlerin, berzahların ortaya girmesiyle neş’et eden firaktan kurtulamazsın. Lâkin bir şart ile kurtulabilirsin ki, sen kendi nefsinin muhabbetine dalmış olan başını kaldırasın ve nefsin mehasini ile telezzüz ve iftihar eden nazarını çekesin, gökyüzündeki güneşin yüzüne atasın. Hem, baş aşağı celb-i rızık için toprağa bakan yüzünü yukarıdaki şemse çeviresin. Çünkü sen onun ayinesisin. Vazifen ayinedarlıktır. Bilsen, bilmesen, hazine-i rahmet kapısı olan toprak tarafından senin rızkın gelecektir. Evet, nasıl bir çiçek güneşin küçücük bir ayinesidir; şu koca güneş dahi gök denizinde Şems-i Ezelînin Nur isminden tecelli eden bir lem’anın katre-misal bir ayinesidir.