Hem öyle bir istikbalden doğru olarak haber veriyor ki, şu dünyevî istikbal ona nisbeten bir katre serap hükmündedir.

      Hem öyle bir saadetten pek ciddî olarak haber veriyor ki, bütün saadet-i dünyeviye ona nisbeten bir berk-i zâilin bir şems-i sermede nisbeti gibidir.

     ON BİRİNCİ REŞHA: Böyle acib ve muamma-âlûd şu kâinatın perde-i zâhiriyesi altında, elbette ve elbette böyle acaib bizi bekliyor. Böyle acaibi haber verecek, böyle harika ve fevkalâde muciznüma bir zat lâzımdır. Hem bu zatın gidişatından görünüyor ki, o, görmüş ve görüyor ve gördüğünü söylüyor. Hem, “Bizi nimetleriyle perverde eden şu semavat ve arzın ilâhı, bizden ne istiyor, marziyatı nedir?”; pek sağlam olarak bize ders veriyor.

   Hem, bunlar gibi daha pek çok merak-âver, lüzûmlu hakaikı ders veren bu zata karşı her şeyi bırakıp ona koşmak, onu dinlemek lâzım gelirken, ekser insanlara ne olmuş ki, sağır olup kör olmuşlar, belki divane olmuşlar ki bu hakkı görmüyorlar, bu hakikati işitmiyorlar, anlamıyorlar?

      ON İKİNCİ REŞHA: İşte, şu zat, şu mevcudat Hâlikının vahdaniyetine, hakkaniyeti derecesinde hak bir bürhan-ı nâtık, bir delil-i sâdık olduğu gibi, haşrin ve saadet-i ebediyenin dahi bir bürhan-ı katıı, bir delil-i satııdır. Belki, nasıl ki o zat, hidayetiyle saadet-i ebediyenin sebeb-i husûlü ve vesile-i vusûlüdür; öyle de, duasıyla, niyazıyla o saadetin sebeb-i vücudu ve vesile-i icadıdır. Haşir meselesinde geçen şu sırrı, makam münasebetiyle tekrar ederiz:

   İşte, bak: O zat öyle bir salât-ı kübrada dua ediyor ki, güya şu cezire, belki arz, onun azametli namazıyla namaz kılar, niyaz eder. Bak, hem öyle bir cemaat-i uzmada niyaz ediyor ki, güya benî-Âdem’in zaman-ı Âdem’den asrımıza, kıyamete kadar bütün nuranî, kâmil insanlar, ona ittiba ile iktida edip duasına âmin diyorlar. Hem bak, öyle bir hâcet-i amme için dua ediyor ki, değil ehl-i arz, belki ehl-i semavat, belki bütün mevcudat, niyazına, “Evet, ya Rabbena, ver, biz dahi istiyoruz.” deyip iştirak ediyorlar.