Evet, bu çeşit ihtiyacımızı tam karşılıyacak olan bir eseri bulmak için çok dikkat ve itina ile aradık. Nihayet, hem Türk gençliğine, hem umum Müslümanlara ve beşeriyete Kur’anî bir rehber ve bir mürşid-i ekmel olacak bir eserin Bediüzzaman Said Nursî’nin Risale-i Nur eserleri olduğu kanaatına vardık. Bizimle beraber, bu hakikata Risale-i Nur’la imanını kurtaran yüzbinlerle kimseler de şahittir.

   Evet, yirminci asırda küllî ve umumî bir rehberlik vazifesini görecek Kur’anî bir eserin müellifinin, şu hususiyetleri haiz olmasını esas ittihaz ettik. Bu hasiyetlerin de tamamıyla Risale-i Nur’da ve müellifi Bediüzzaman Said Nursî’de mevcut olduğunu gördük. Şöyle ki:

   Birincisi: Müellifin, yalnız Kur’an-ı Hakîmi kendine üstad edinmiş olması...

   İkincisi: Kur’an-ı Hakîm, hakiki ilimleri havi bir kitab-ı mukaddestir. Ve bütün asırlarda, insanların umum tabakalarına hitab eden, ezelî bir hutbedir. Bunun için, Kur’an’ı tefsir ederken, hakikatın sâfi olarak ifade edilmesi ve böylece hakiki bir tefsir olması için, müfessirin kendi hususi meslek ve meşrebinin tesiri altında kalmamış ve hevesi karışmamış olması lâzımdır. Ve hem de Kur’an’ın manalarını keşf ile tezahür eden Kur’an hakikatlerinin tesbiti için elzemdir ki: O müfessir zat, her bir fende mütehassıs geniş bir fikre, ince bir nazara ve tam bir ihlâsa malik bir allâme ve hem gayet âli bir deha ve nüfuzlu derin bir ictihad ve bir kuvve-i kudsiyeye sahip olsun..

   Üçüncüsü: Kur’an tefsirinin tam bir ihlâsla telif edilmiş olması ki; müellifin, Cenab-ı Hakkın rızasından başka hiçbir maddî, manevî menfaati gaye edinmemesi ve bu ulvî hâletin, müellifin hayatındaki vukuatlarda müşahede edilmiş olması...

   Dördüncüsü: Kur’an’ın en büyük mucizelerinden birisi de, gençlik ve tazeliğini muhafaza etmesidir. Ve o asırda inzal edilmiş gibi, her asrın ihtiyacını karşılayan bir vechesi olmasıdır. İşte, bu asırda meydana getirilen bir tefsirde; Kur’an-ı Hakîm’in asrımıza bakan vechesinin keşfedilip, avamdan en havassa kadar her tabakanın istifade edebileceği bir üslupla izah ve isbat edilmiş olması....

   Beşincisi: Müfessirin, Kur’an ve iman hakikatlerini, cerh edilmez delil ve hüccetlerle isbat ederek tedris etmesi. Yani, pozitivizmi (isbatiyecilik) bir esas ittihaz etmiş olması...

   Altıncısı: Ders verdiği Kur’anî hakikatlerin; hem aklı, hem kalbi, hem ruhu ve vicdanı tenvir ve tatmin ve nefsi musahhar etmesi ve şeytanı dahi ilzam edecek derecede kuvvetli ve gayet beliğ, nafiz ve müessir olması...