müfterileri imha ve izale etmek âdetini bir düstur-u faaliyet ittihaz eden bu kâinatın mutasarrıfı, o Kur’an’a âlemde en makbul, en yüksek, en hâkimane bir makam-ı hürmet ve bir mertebe-i muvaffakıyet vermesiyle, onu tasdik ve imza ettiği gibi; İslâmiyetin menbaı ve Kur’an’ın bir tercümanı olan Zatın (a.s.m) herkesten ziyade ona itikad ve ihtiramı ve nüzulü zamanında uyku gibi bir vaziyet-i nâimanede bulunması ve sair kelâmları ona yetişememesi ve bir derece benzememesi ve ümmiyetiyle beraber gitmiş ve gelecek hakiki hadisat-ı kevniyeyi gaybiyane, Kur’an ile tereddütsüz ve itminan ile beyan etmesi ve çok dikkatli gözlerin nazarı altında hiç bir hile, hiç bir yanlış vaziyeti görülmeyen o tercüman bütün kuvvetiyle Kur’an’ın her bir hükmünü öyle iman ve tasdik edip hiç bir şey onu sarsmaması dahi Kur’an’ın semavî, hakkaniyetli ve kendi Hâlik-ı Rahîminin mübarek kelâmı olduğunu imza ediyor.

   Hem nev-i insanın humsu, belki kısm-ı âzamı göz önündeki o Kur’an’a müncezibane ve dindarane irtibatı ve hakikatperestane ve müştakane kulak vermesi ve çok emarelerin ve vakıaların ve keşfiyatın şehadetiyle cin ve melek ve ruhanilerin dahi tilâveti vaktinde pervane gibi etrafında hakperestane toplanmaları, Kur’an’ın kâinatça makbuliyetine ve en yüksek bir makamda bulunduğuna bir imzadır.

   Hem, nev-i beşerin umum tabakaları, en gabi ve âmiden tut, tâ en zeki ve âlime kadar her birisi Kur’an’ın dersinden tam hisse almaları ve en derin hakikatleri fehmetmeleri ve yüzer fen ve ulûm-u İslâmiyenin ve bilhassa şeriat-ı kübranın büyük müçtehidleri ve usulü’d-din ve ilm-i kelâmın dâhi muhakkikleri gibi her taife kendi ilmine ait bütün hâcatını ve cevaplarını Kur’an’dan istihrac etmeleri, Kur’an menba-ı hak ve maden-i hakikat olduğuna bir imzadır.