bir âlem-i gaybdadır ve gizli bir hazine-i rahmetten gelir ki, masarif ile varidatın muvazenesi devam eder.
İşte Kur’an-ı Hakîm, şu manayı ihtar ile şöyle bir ders veriyor ki, der: Ey benî-İsrail ve ey beni-Âdem! Kalb katılığı ve kasavetinizle öyle bir Zat-ı Zülcelâlin evamirine karşı itaatsizlik ediyorsunuz ve öyle bir Şems-i Sermedînin ziya-yı marifetine gafletle gözlerinizi yumuyorsunuz ki, Mısır’ınızı Cennet suretine çeviren Nil-i mübarek gibi koca nehirleri, âdi, camid taşların ağızlarından akıtıp mucizat-ı kudretini, şevahid-i vahdaniyetini o koca nehirlerin kuvvet ve zuhur ve ifazaları derecesinde kâinatın kalbine ve zeminin dimağına vererek, cin ve insin kulûb ve ukûlüne isale ediyor. Hem, hissiz, camid bazı taşları böyle acip bir tarzda (Haşiye) mucizat-ı kudretine mazhar etmesi; güneşin ziyası güneşi gösterdiği gibi, o Fâtır-ı Zülcelâli gösterdiği halde, nasıl Onun o nur-u marifetine karşı kör olup görmüyorsunuz? İşte, şu üç hakikate nasıl bir belâgat giydirilmiş gör ve belâgat-ı irşadiyeye dikkat et. Acaba hangi kasavet ve katılık vardır ki, böyle hararetli şu belâgat-ı irşada karşı dayanabilsin, ezilmesin? İşte baştan buraya kadar anladınsa, Kur’an-ı Hakîmin irşadî bir lem’a-i i’cazını gör, Allah’a şükret!
