bi eziyetê tedayî didan, ji ber ku wijdana min rihet bû, ew rewş, ji min re wekî lîstikê dihat. Û curbecuriya musîbetan, ji bo min wekî cihêrengî û celebdengiya newa û awazên stran û mûsîqeyê bûn.

   Hem jî wê dersa ku min sala par li timarxaneyê dest bi tehsîla wê kiribû, niha min li vê mektebê xitim kir. Ji ber ku zemanê vê musîbetê dirêj bû, min jê dersên dirêj wergirtin. Min ji vê huzna mesûmane û mezlûmane ku lezzeta dinyayê ya ruhanî ye, îstîfade kiriye ku divê meriv ji bo jar û zeîfan dilhenûn û şefqetkar be û li pêşberî zalim û xeddaran jî digel nefretê, serbilind û dijwar be. Ez pir hêvîdar im ku ew ax û waxên ku ji kela dilên huzinî û xembar dertên û difûrin, dê ewrekî rehmetê pêk bînin.

   Wekî gotineke dermijar, ez dê latîfeyekî bikim. Amanc û xayeya gotina min a ji latîfe û henekê ya di esnayê van meseleyên ciddî de ev e ku dixwazim bidim nîşandan ku ez bi çavekî warê lîstokê, li dinyayê dinêrim. Jixwe kar û barê dinyayê wekî lîstika kişikan e. Ez sala parîn Xerîbuzzeman bûm. Peyre bûme Bedîuzzeman. Niha jî bûm Bîdatuzzeman. Ez ji Stenbolê re jî bêyom hatim. Ew jî, ji min re bêoxir e. Min li ser axa xwe qebûl nake; lê dê min bike bin axa xwe. Bi taybetî mehên Adar û Gulanê, mustebîd û zordar in. Divê meriv Adarê ji qadroyê derxîne; Gulanê jî, teqawud bike. Da ku muwazena malî çê bibe. Kifş e ku rê li ciyekî bêrê asê bûye.

   Elhasil yan ez dê li Stenbolê bimînim yan jî ku van her du meh neçin, ezdê xatir bixwazim.

                                                                                     ***