Derbirîn

   Ji niha bi qasî şeş sal berê, ji destpêka vê erdejê, dema ku mintefsîra bi navê Îşaratu’l Î’cazê dinivîsî, di dema vê beyanê de:

وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ينُْفِقُونَ

 min têgihîştina xwe ya vê rîsaleyê bi he-manawayî nivîsîbû. Ji ber ku demê têgihîştina min rast derxist, didimweşandin. Pêveka wê aşûrayeke ji heqîqetên perakende ye.

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ  

وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ينُْفِقُونَ

   Di dirêjiya vê hevoka giranbiha de îcazeke î’cazî heye. Lewra li gorîhevokên kurt ên mîna

يَتَصَدَّقُونَ

 an jî

يزَُكُّونَ

 yê, ji ber ku ev xwestiye,şertên pejirandinê yê sedeqeyê bi têgihîştinê dide hest kirin û nukteyênwê yên xweşik jî îkram dike. Sedeqe li gorî pênc şertan bi awayekî tamdikare bibe sedeqe:   Ya Pêşî: Divê mirov bi awayekî ku hewceyê sedeqeyan be, îsrafa tesediqanneke. Bi nîşandana vê şertê, daçeka

مِنْ

 a di

مِمَّا

 ’yê de wekînîşaneya nûranî bi kar aniye.   Ya Duduyan: Divê mirov ji malê xwe bide, ya na divê ji ‘Elî neyêgirtin û ji Welî re neyê dayîn. Bi îşareta viya, iyarê bi pêşkêşiya di

مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ

ê de ku bi sînorkirinê tê îfade kirin, daye.   Ya Sisêyan: Divê mirov mineta xwe neke. Bi vê remzê, bi nîşandayînaku xwediyê rastîn ê di

رَزَقْنَا

 ’yê de kî ye û kesê ku sedeqe didetenê navgînek e, ji vê şertê re kiriye navend.   Yê Çaran: Divê mirov sedeqeyê bi qaîlbûna nefsa xwe, bi rizaya dilêxwe bide. Divê tirsa feqîriyê tune be. Bi (

ن

)’a di

رَزَقْنَا

 ’yê de îşaretê viya