yek ji we niyet bike ku diziyê bike, wehma ku dê ji bo feyde û menfeeta millet û welêt ceza lê bête birîn tê hişê wî. Yan jî ew tirsa “heke meriv,bi vê kirina wî bihisin, dê bi çavê nebaşan lê binihêrin” tê bîrê. Yan jî têbîra wî, “heke hukûmet pê bihise û derkeve meydanê ku wî ev kiriye,îhtîmal heye ku wî bigrin bixin girtîxaneyê.” Wê gavê tenê hêza pêjnawî, bi xemgîniyeke hindik dihise. Hal ev e ku meyleke biqewet a ku ji nefs û hesta wî derdikeve –nexasim gava muhtac be jî- bi ser dikeve.Êdî ew cezayê we, ji bo ku ew dest ji wê xerabiyê berde, feyde nake.Hem jî, bela ku ew ceza jî ne bi fermana Îlahî ne, ne edalet e. Mîna ye wê nimêja ku bê destnimêj, bê qible tê kirin, betal dibe, xera dibe. Nexwe edaleta heqîqî û cezayê bitesîr ew e ku bi fermana Xwedê be û li ser navê wîbe. Nexwe tesîra wî cezayî ji sedî dadikeve yekê.
Ha, bila hukmên Îlahî yên kullî û bi şumûl ên din, li vê meseleya cuz-îya diziyê bê qiyaskirin da ku bê fêmkirin ku seadeta beşerî, li dunyayê,tenê dikare bi edaletê pêk bê. Herçî edalet e, rasterast bi rêya ku Quran wê nîşan dide, dikare çê bibe. ( Kurtebêjiya hikayeyê qediya )
***
Ji dilê min re hat îxtarkirin ku, heke beşer, demek berî demekê aqilê xwe nede serê xwe û li ser navê edaleta Îlahî di daîreya heqîqetên Îslamî de mehkemeyan veneke, dê qiyametên maddî û me’newî bi serê wan de bên; dê ji neçarî, çekên xwe radestî enarşî, yecûc û meccûcan bikin.
Va ye Seîdê Berê, ev hikaye, ji hin mebûsên dîndar ên wê hingê re gotiye û berî çil û pênc salan, di Pêveka Xutbeya Şamê ya Erebî de hatiye nivîsandin.
Ji ber ku ji wê hingê zêdetir, tam dersa vî zemanî ye, niha em vê hikayeyê, tevî temsîla berê, ji bo pêzanînê, nîşanî çavê wan mebûsên/parlementerên dîndar ên heqîqî didin.
Seîd Nûrsî
