îbadetê rojekî. Heta, birakî min ê axretî, ew zatê ku bi navê Muhacir Hafiz Ehmed hebû ku min gelek meraqa nexweşiya wî ya ku dijwar bû, dikir. Îxtar hate ser dilê min: “Wî pîroz bike. Her deqîqeyeka wî dikeve şûna rojeke îbadetê.” Ji xwe wî zatî, bi sebir şukir dikir.

NUKTEYA SÊYEMÎN

   Wek çawa me di Peyvek-du Peyvan de beyan kiriye: Her mirov eger li jiyana xwe ya bihorî bifikire yan wê “ax” yan jî “ox” were ser dilê wî û ser zimanê wî. Yanî yan wê heyfa xwe bîne (teessuf bike) yan jî wê bêje “Elhemdu lîllah”.

   Ew tişta ku teesufê dide gotin, ew elemên manewî ne ku ji zewal û fîraqa wan lezetên dema borî peyda bûne. Lewra zewala nîmetê elem e. Carinan lezeteke demkî elemeke daîmî dide. Îca mitale jî wê elemê derdike, teesûfê jê diherikîne. Ew lezeta manewî û daîmî ya ku ji zewala elemên demkî yên ku di jiyana xwe ya berê de derbas kirî “elhemdu lîllah”ê pê dide gotin. Digel vê haleta fitrî, eger mirov li xêr û xelata axretê ya ku encama musîbetan e bifikire û zanibe ku ‘emrê wî yê kin bi wasîteya wê musîbetê dikeve şûna ‘emrekî dirêj wê demê wê ji sebrê zêdetir şukrê bike. Pêwîst e bibêje;

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ سِوَى الْكُفْرِ وَالضَّلَالِ

   Gotineke meşhûr heye ku: “Dema musîbetê, dirêj e.” Belê dema musîbetê dirêj e. Bes, wek di urfa însanan de tê zenkirin ne ku ji ber ku tengav e lewma dirêj e, belkî ji ber encamên heyatî yên mîna ‘emrekî dirêj dide, lewma dirêj e.

NUKTEYA ÇAREMÎN

   Wek çawa di Meqama Pêşî ya Peyva Bîst û Yekemîn de hatiye beyankirin: Eger mirov wê sebra ku Xwedê daye wî di rêya ewhamî de belav neke ew sebir li hemberî her musîbetê kafî ye/bes e. Lêbelê, bi tehekuma wehmê û bi sebeb xefleta mirovî û sebeb ku ew wehm dike ku ev jiyana fanî baqî ye, ji ber wê çendê ew hêza xwe ya sebrê li dema borî û li dema bê belav dike; seba vê çendê ew sebra wî êdî têrî musîbeta dema hazir nake û îca ew dest bi gilî dike. Heçko haşa giliyê Xwedê li cem mirovan dike. Hem bi awayekî gelek neheq û mînanî dînan giliyê dike, bêsebriyê nîşan dide. Lewra, her rojeka