ekmeltirîn wan wezîfeyan dike, aşîkar e ku Resûlê Ekrem (s.) e. Nexwe, wek çawa roj ronayiyê, ronayî jî rojê pêwist dike ev hîkmetên ku di gerdûnê de ne jî rîsaleta ehmediyê pêwist dikin.
Belê wek çawa bi cilweya e‘zem a îsmê Hekem û Hekîm rîsaleta Ehmediye di dereceya e‘zem de pêwist dike; eynen wisa jî, ji wan gelek navên esmayê husnayê yên wek Ellah, Rehman, Rehîm, Wedûd, Mun‘îm, Kerîm, Cemîl, Reb her yek bi cilweyeke e‘zem a ku di gerdûnê de xuya dibin di dereceyeke e‘zemî de û di mertebeyeke qet‘î de rîsaleta ehmediye hewce dikin.
Mînak, rehmeta wasî’e ku cilweyeke îsmê Rehman e bi rehmeten lîl’alemînî diyar dibe. Û hezjêkirina Xwedê (tehebuba îlahî) û naskirina rebbanî ku cilweyeke îsmê Wedûd in, bi Hebîbê Rebil-alemîn encam dide, muqabeleyê dibîne. Hemû cemalên ku cilweyên îsmê Cemîl in; yanî cemala Zat, cemala esma, cemala sen‘et, cemala mesnû’at jî di wê neynika Ehmediye de tên dîtin, tên nişandan. Û cilweyên heşmeta rubûbiyetê û selteneta ulûhiyetê jî bi rîsaleta Zatê Ehmed ê ku gazîkerê selteneta rûbûbiyetê ye, tê zanîn, tê dîtin, tê fêmkirin, tê tesdîq kirin. Û wekî wê... Wek van mînakan her yek ji piraniya esmayê husna ji rîsaleta Ehmed re burhaneke geş in.
Welhasil: Madem gerdûn heye û nayê înkarkirin; bêguman heqîqetên tên dîtin (meşhûd) ên wek hîkmet, inayet, rehmet, cemal, nîzam, mîzan, zînet ku di hukmê reng û zînet û ronayî û ziya û sîfet û heyat û rabiteyên gerdûnê de ne, ji tu cihetî ve nayên înkarkirin. Madem înkara van sîfetan û van fê‘lan ne mumkin e; bêguman zatê Wacîbul-Wucûd, Hekîm, Kerîm, Rehîm, Cemîl, Hekem, Edl ku mewsûfê wan sîfetan e û failê wan fê‘lan e û ronayiya wan rojan e, ji tu cihetî ve nayê înkarkirin û înkara wî nayê qebûlkirin. Û bêguman rîsaleta Muhemed (s.) ê rêberê ekber, mamosteyê ekmel, dellalê e‘zem, keşafê tilsima gerdûnê, neynika semedanî ku sedema diyarbûna wan fê‘lan e, belkî sedema kemala wan e, a rast medarê tehequqa wan e, ji tu aliyan ve nayê înkarkirin. Wek ronayiya alema heqîqetê û heqîqeta gerdûnê rîsaleta wî jî ronayiya herî geş a gerdûnê ye.
